Terugweg// Snelle fanfictie

Hoofdstuk 24

Jailey pakte met veel kabaal haar fiets. Ze sprong erop en reed in volle vaart weg. Het was namelijk al tien minuten voor elf. Hoe kon Lars zo over haar denken? Ze snapte zijn boosheid ook maar om er dan zomaar wat uit te flappen? Ze schudde driftig haar hoofd en merkte dat het zachtjes begon te mot regenen richting de Spoorbrug. Ze gaf er geen aandacht aan en trapte stevig door. 

De spoorbrug van Deventer lag bij een parkje. Op de skatebaan had ze afgesproken met haar stalker en nu merkte Ze merkte dat haar handen wel begonnen te trillen. Jailey snoof, probeerde het te stoppen en liep met haar fiets aan de hand het parkje binnen. Stel, hij had een pistool, kon ze niet zomaar van haar fiets kletteren op de harde straat. Ze zette haar fiets bij een bankje neer en plofte erop. Het voelde koud aan en ze rilde weer. Nu werd het wel heel echt. 

Het was precies elf uur toen Jailey op haar telefoon keek. Natuurlijk had ze gemiste oproepen van Lars maar ook daar schonk ze geen aandacht aan. Ze zette haar telefoon op de vliegtuigstand en deed haar locatie uit. Niemand hoefde te weten waar ze mee bezig was en al helemaal niet mee te bemoeien. Nerveus keek Jailey om zich heen en werd al een beetje ongeduldig. Het was koud en ze wilde naar huis. Waar bleef die gast nou? Hij wilde haar toch zo graag hebben? Nu was ze hier en ze wilde niet weg voor ze hem gezien had. 

“Jailey Verdoorn?” hoorde Jailey ineens een zware stem en ze schrok op uit haar gedachten. Ze bereidde zich voor en draaide zich langzaam om. Voor haar stond een persoon met een zwarte bivakmuts en zwarte kleding. Ook had hij leren handschoenen aan. “Laat jezelf zien!” zei ze, sprong op en balde haar vuisten. Jailey dacht dat de man bang begon te worden maar integendeel, hij begon te lachen. “Sam had gelijk toen hij zei dat je een pittige dame was.” Mompelde hij en kwaad keek ze hem aan. 

“Als je geen laffe zak bent, trek je nu die muts van je hoofd.” “Brutale aap, dat gaat natuurlijk niet zomaar. Jij gaat boeten voor Sams celstraf.” snauwde de man nu ongeduldig. “Het was zijn verdiende loon." Snauwde Jailey terug. “Jij deed net zo hard mee. Weet je nog?” vroeg de man snerend. “Sam dwong me verdomme om die drugs te dealen!” riep Jailey boos uit. “Ah, je hebt uitgevonden waarvoor we hier zijn.” antwoordde de man, nog steeds rustig en ze trok haar wenkbrauwen op.

"Wil je Lars nog terug zien? Werk dan een beetje mee." antwoordde hij en geschrokken knikte ze. "Dat dacht ik ook." Zei hij en hij duwde haar richting een zwart nep werk busje. "Wat ga je met me doen?!" Vroeg Jailey en begon te trillen. "Jij gaat een drugsdeal voor mij regelen waar Sam mee bezig was voor je hem in de gevangenis gooide." Met grote ogen keek ze hem aan. Drugs? Dit was een heel slecht idee en ze begon sneller adem te halen. 

Maar voor Jailey kon reageren werd ze achterin het busje gegooid en werden de deuren dicht gedaan. "Hey!" Ze begon op de deuren te bonken maar natuurlijk hielp dat niks. Jailey zakte neer en wist dat er niks anders op zat dan mee te gaan in de drugsdeal. Hoe gevaarlijk het ook kon worden. Ze dacht dat dit soort dingen alleen maar in films gebeurden en nu zat ze er middenin…

POV Lars 

"Neem op, neem op, verdomme." Mompelde Lars gefrustreerd terwijl hij naar het schermpje staarde van zijn telefoon.

Hij had vanaf het moment dat zijn vriendin de deur was uitgestapt, zijn bandlid Roy proberen te bereiken. Roy zorgde meestal voor de mensen van de Lieve Jongens crew als er iets gaande was. Lars kon altijd bij zijn vriend terecht. "Eindelijk!" Zuchtte hij toen Roy in het beeld verscheen van zijn iPhone. "Ook goedenavond, Lars. Wat is er aan de hand dat je me zo laat nog belt?" Vroeg Roy bezorgd toen hij Lars zijn gezicht zag. 

"Ik had net ruzie met Jailey. Ik heb zoiets stoms gezegd." Lars kon zichzelf wel slaan. "Wat? Wordt eens rustig." Antwoordde Roy, niet begrijpend. "Weet je nog dat Jailey was weggelopen?" Vroeg Lars en hij knikte. "Nou, toen was ze dus naar Flemming gegaan en daar een nacht gebleven." "Hoe dan?" Vroeg Roy verrast. "Je kent Jai. We hebben veel meegemaakt, wij allemaal en als ze boos is weet ze niet meer wat ze doet." Zuchtte hij.

"Maar er is nog meer  gebeurd." Drong Roy aan, hij kende Lars langer dan vandaag. "Jailey en Flemming hebben bijna gezoend. Jailey heeft hem weggeduwd maar ik had geroepen dat ik het niet geloofde. Ze deed zo ondankbaar tegenover het feit dat ik beveiligers voor haar kan regelen." 

"Lars…" Zuchtte Roy. "Dat is inderdaad het stomste wat je kan doen. Jailey is tenminste eerlijk geweest. Waar is ze nu?" "Dat was wat ik mij ook af vroeg." Snauwde Lars opeens. "Sorry gast, doe eens rustig. We gaan Jailey zoeken." Antwoordde Roy, nog steeds geduldig. "Wat? Wil je dat echt?" Vroeg Lars verrast. "Jailey is als familie voor ons. Ze is een onderdeel van ons team. Natuurlijk zoeken we der, wat dacht jij dan." Bracht Roy er tegenin.

"Oké oké. Zullen we afspreken bij de oude basisschool van Jai en mij?" Vroeg Lars en Roy stak zijn duimen op. "Lijkt mij een top plan. En Lars, je bent een zak op het moment maar we fiksen dit, oké? Jullie verdienen echt eens een keertje rust." 

"Dank je Roy, nou tot zo." De mannen zeiden elkaar gedag en Lars zuchtte. 

Dit moest gewoon lukken. Nu was het tijd voor actie!