Terugweg// Snelle fanfictie

Hoofdstuk 20

"Jemig Jai, waar in godsnaam hang je nou uit?" Vroeg Kars toen ze eindelijk opnam. "Ik ben veilig." Ze haalde haar schouders op. "Kom op, doe niet zo stom. Mij kun je het best vertellen." "Als jullie niks achter mijn rug om hadden gedaan, had ik het misschien verteld, ja.'" Bozig staarde ze naar haar tweelingbroer.

"Maar dan meteen weglopen zonder iets van je te laten weten? Ben je vergeten dat je bedreigd wordt op het moment?" Vroeg Kars en sloeg zijn armen over elkaar. "Dat ben ik niet vergeten, dank je!" Siste Jailey en sloeg ook der armen over elkaar. De film was afgelopen en Flemming was ondertussen alles een beetje aan het opruimen. Ze had nog aangeboden om te helpen maar dat hoefde niet. Nu had ze Kars aan de telefoon maar daar had ze echt geen zin in. 

"Ben je bij Flemming?" Vroeg Kars, radend, naar een tijdje stilte. "Misschien." Herhaalde Jailey maar werd rood. "Jai! Ben je helemaal in Den Bosch?! Verdomme." Snauwde Kars. "Nou en? Ik mag het zelf weten en Flem zeurt tenminste niet aan mijn kop." Antwoordde Jailey droog. "Lars is overbezorgd." Kars zuchtte. "Had hij het maar moeten vertellen. Nu moest ik het van jullie horen."

"Das toch ook niet zó erg?" Vroeg Kars verrast. "Je snapt mijn punt niet." Zuchtte ze. "Maar wil je alsjeblieft morgen terugkomen? Pap en mam zijn helemaal over hun toeren." Antwoordde Kars geduldig, hij kende zijn tweelingzus langer dan vandaag. "Ligt eraan." Zei Jailey droog en leunde achterover op de bank. 

"Jai, we zijn vierentwintig, geen pubers meer." Antwoordde Kars geïrriteerd. "En dus volwassen." Mompelde ze en haalde een hand door haar haren. "Kom nou maar gewoon terug. Het zou Lars blijer maken." "Is hij erg boos?" Wilde Jailey weten. "Hij is eerder bezorgd en teleurgesteld. Je weet dat hij niet snel boos kan worden." Vertelde haar broer. "Gaat alles goed?" Flemming was inmiddels de woonkamer weer ingelopen.

"Shit ehh, ik moet gaan. Ik stuur je morgen mijn treintijden wel door." Gaf Jailey eindelijk toe. "Dus je komt terug?" Vroeg  Kars bevestigend. "Ja ja, maar zeg nog niks tegen de rest. Doei hé." "I know you love me." Zei hij grijnzend. "Too, tis goed met je. Tot morgen." Ze zwaaiden en Jailey drukte eindelijk het gesprek weg. 

"Ga je morgen alweer?" Teleurgesteld keek Flemming der aan. "Ja sorry. Overbezorgde mensen thuis." Zuchtte ze en stond op. "Ze hadden het gewoon moeten zeggen tegen je." Stemde hij in en raakte kort haar hand aan. "Exact." Mopperde Jailey en Flemming gniffelde. "Het is niet grappig." Zei ze zeurend. "Dat weet ik ook wel. Maar je maakt overal zo'n drama van. Hoe je daar zo staat vind ik wel leuk." Dat laatste fluisterde hij en ze slikte eventjes. Jailey keek langzaam op en ze stonden alweer te dicht bij elkaar.

Hoe kwamen ze toch iedere keer in deze situatie terecht? Ze wist het niet maar wat ze wel donders goed wist was dat Flemming zijn lippen een paar centimeter van de hare verwijdert waren. Shitzooi… Ze was gehypnotiseerd door zijn mooie bruine ogen. Wacht, dat waren toch niet echt haar gedachten op het moment? Maar ze waren er al en ze kon niet meer terug.

"Jai.." Mompelde Flemming zwakjes. "Flem." Ze keken elkaar aan en hij wikkelde zijn armen rond haar middel… "Dit is fout." Fluisterde Jailey maar voelde haar hart bonken door een of andere manier. "Maar je wil het wel." Hield Flemming vol. "Ik heb toch geen kans bij je." Zuchtte hij. "Wat?" Vroeg ze verbaast. "Je hoorde me wel." Mompelde hij en keek weg. "Misschien." Antwoordde Jailey weer en Flemming keek haar met een zucht aan.

"Ik ben allang blij dat jij tenminste niet zo zeikt en me probeert te helpen." Fluisterde ze. "Ik ben er altijd voor je." "Dat bedoel ik." "Jij brengt mij constant onder hypnose." Zong Flemming zachtjes. "Wordt dat een nieuw liedje?" Vroeg Jailey nieuwsgierig en hij knikte verlegen. 

"Het gekke is, dat dat ook nog zo is." Fluisterde hij zachtjes en kreeg tranen in zijn ogen. "Flem? Vind je me leuk? Hoe lang loop je hier al mee rond?" Vroeg Jailey, licht geschrokken en veegde zijn tranen weg. "Maakt niks uit." Hij haalde zijn schouders op en staarde voor zich uit. "Jawel, vertel het me." antwoordde Jailey.

"Sinds 538 Breda heb ik al een crush op je Jai, maar het kan gewoon niet." gooide Flemming eruit en schoof met zijn voet over de grond. "Flem, ik vind je lief en aardig maar ik heb met Lars." antwoordde Jailey zachtjes en duwde hem voorzichtig van zich af. 

"Ik weet het. Niels had me al gewaarschuwd." "Echt waar?" vroeg Jailey en Flemming knikte. "Maar ik was veel te eigenwijs en zie ons nu." ineens schoten ze allebei in de lach tijdens dit serieuze moment. "Dan moeten we maar het advies opvolgen van je drummer. Het spijt mij, Flem." Dat laatste fluisterde Jailey.

"Nee, ik snap het. Het is niet eerlijk tegenover Lars. Het spijt mij. Ik had ook naar Niels moeten luisteren." antwoordde Flemming. "Gevoelens kun je niet sturen." ze haalde haar schouders op.

"Dat is waar. Vrienden?" ze klopte op zijn schouder en hij knikte opgelucht. "Laten we nu maar gaan slapen. Tjop tjop." Jailey moest lachen en samen liepen ze naar boven.