Terugweg// Snelle fanfictie

Hoofdstuk 16

Het publiek barstte uit in luid gejuich en geklap toen het liedje eindigde. Jailey spotte zelfs een bordje met: Jailey, mag ik een foto? Ze zwaaide naar het meisje en die werd ineens heel verlegen. Ze moest erom lachen en liep naar Lars toe. "Lichtenvoorde, hebben wij allemaal zin in een feestje?" Riep Lars door zijn microfoon en iedereen begon ja te schreeuwen. "Dat dacht ik al." Grinnikte hij.

"En daarom zijn wij vanuit Deventer gekomen om dat te regelen!" Zei Jailey daarop enthousiast. "Is er hier iemand die een beetje goed kan zingen?" Toen Lars dit vroeg, wist ze al dat Smoorverliefd eraan zat te komen. Jailey voelde der hoofd nog een beetje bonken maar schonk er geen aandacht aan.

Lars blikte naar Jailey maar ze schudde haar hoofd. "Doe jij maar." Mimde ze naar hem. Lars knikte en liep via de catwalk het publiek in. "Kan jij heel mooi zingen?" Vroeg hij aan een klein meisje, die ook verlegen werd en niet meer durfde. Alle mensen riepen awh en Jailey zelf moest ook kort grinniken. Lars kreeg het meisje niet mee en was een beetje in de war. Jailey zag het zo gebeuren en lachte in zichzelf. Lekker Lars, dacht het meisje en keek toe hoe hij een klein schattig jongetje uit het publiek haalde. Zelf durfde Jailey dit nog niet; omdat ze bang was dat ze dan helemaal niet meer mee kwamen. Puur omdat ze Lars niet was.

"Hallo, hoe heet jij?" vroeg Jailey aan het jochie toen ze aankwamen lopen. "Joris." Antwoordde hij heel verlegen. "Mooie naam hoor." Antwoordde Jailey. Ze nam het jongetje aan de hand mee en het publiek juichte opnieuw hard. Lars nam het van der over en dankbaar keek ze hem aan. Natuurlijk, Jailey wist hoe de show in elkaar stak maar over dit soort dingen was ze nog onzeker.

"Joris, wil jij samen met ons het eerste
couplet zingen van Smoorverliefd?" Vroeg Lars en het jongetje knikte enthousiast. "Dat is goed om te horen. Oké, wij zingen en Jailey begeleid het publiek." Antwoordde Lars en verschrikt keek ze richting haar vriend. Okke stak zijn duim op naar haar toen hij haar blik zag en ze knikte met een zucht.

Want hij wilde haar wel brengen, ruim anderhalf uur.

Door regen en door wind, maar liefst één hand aan het stuur.

Met nog een hand op haar dijen, want zo ver mocht ie al gaan.

En d'r is hier niet eens wifi, maar elk bericht komt aan.

Want hij was smoorverliefd op haar.

En had nog nooit zoiets gedaan.

Want hij zou terug zijn met een uurtje.

Moeder's fiets mee uit het schuurtje.

Hij was smoorverliefd op haar..

Ooh, ooh…

Het verbaasde Jailey keer op keer dat het publiek zo hard mee zong. Ze had al heel wat optredens gedaan met Lars en toch. Jailey concentreerde zich op het publiek want ze wist dat Lars bij het jochie zou blijven. "Oké, dat kan iets harder!" Riep ze tegen de mensen en meteen zette ze met volle borst in. Het klonk echt zo mooi allemaal tegelijk.

"Kunnen jullie nog een tikje harder zingen zodat heel het terrein ons kan horen?"

Automatisch zong zij zelf ook wat harder maar probeerde zich te blijven concentreren. Dit was wat ze voor altijd wilde blijven doen. Jailey keek eventjes naar de barricade, waar meestal de diehard fans stonden. Toen ving ze een blik van een bepaald persoon en een paar seconden later realiseerde ze zich dat diegene een petje op had en alleen maar keek. Of naar haar keek… Ze probeerde goed te blijven ademen en niet te gaan hyperventileren onder de show maar ze had het gevoel dat het al slechter ging dan eerst…

"Ik ben zo trots op je! Drie kwartier later vloog Lars Jailey om de hals terwijl ze in de coulissen stonden. Het optreden was afgelopen en het publiek stroomde langzaamaan weer eventjes weg. Eigenlijk voelde Jailey zich een beetje draaierig en kortademig  maar liet het niet merken aan hem. "Ik ook op jou!" Zei ze en perste er een moeizame glimlach uit. Ze had het hartstikke warm gekregen en zweette als een gek. Constant moest het meisje denken aan een persoon.  Eigenlijk de hele tijd al. Jailey omhelsde haar vriend en bezorgd keek Lars der aan.

"Gaat het? Je bent hartstikke heet." Vroeg Lars en voelde aan haar voorhoofd. "Natuurlijk gaat het wel. Zullen we gaan?" Jailey wringde zich los voordat Lars haar verder nog maar kon aanraken. "Jai, ga nou alsjeblieft niet zo doen." Antwoordde hij en rolde zijn ogen. "Ik kan prima voor mezelf zorgen. Niet zo bezorgd meteen joh."

"Ik wilde je niet van streek maken maar je weet wat er..-" begon Lars. "Ik weet donders goed wat er gebeurt is, Lars. Ik was het niet vergeten, dank je." Snauwde ze. Jailey nam gegrustreerd een slokje van der drinken en ineens verschenen er nog meer zwarte vlekken voor haar ogen dan eerst. Ze begon te wankelen en alles werd vaag om haar heen.

"Jailey!" Hoorde ze nog voor alles zwart werd voor haar ogen.