Terugweg// Snelle fanfictie

Hoofdstuk 19

"Welkom op 's Hertogenbosch centraal. Deze trein rijd nu verder naar…-" Jailey hoorde de stem van de conducteur maar vaag.

Alles ging in een waas voorbij en ze had maar de helft van de treinreis meegekregen. "Flemming, Flemming, Flemming." mompelde Jailey en zocht koortsachtig door haar contactenlijst op haar telefoon. "Hebbes." zei ze en lachte hardop. Snel hield ze haar mond en drukte meteen op het groene knopje. Het was op een zondag dus Flemming moest haast wel thuis zijn, toch? Tenzij hij ergens een festival had maar ze dacht van niet. 

"Hey Jailey!" hoorde Jailey de vrolijke stem van Flemming door de telefoon. "Flem? Kun je alsjeblieft komen? Ik sta nu op het station in 's Hertogenbosch. Ik wilde naar jou toekomen."

"Wat?! Waarom ben je helemaal hier? Gaat alles goed? Ik kom er meteen aan." antwoordde Flemming verrast en verward tegelijkertijd. "Nee, alles gaat helemaal klote. Ik ben net weggerend van huis. Maar eigenlijk twee uur geleden al." Jailey begon te snikken en Flemming zuchtte. "Jai, ik kom er zo aan. Beloof me dat je op het station blijft en nergens anders heen gaat. "Ik kan ook niet veel anders want dan raak ik waarschijnlijk verdwaald." antwoordde ze en allebei grinnikten ze kort. 

"Oké, loop naar de zijkant van het station. Daar kan ik je makkelijker op pikken. Ik ben er met een kwartiertje." Zei Flemming haastig. "Dat is snel." "Ik woon in het centrum. Ik ben er zo!" En weg was hij. Jailey pakte haar telefoon, negeerde de gemiste oproepen en liep naar de zijkant van het station. Wat dacht Lars wel niet? Bewakers? Jailey snoof schamper en liep met grote stappen door. Jailey leunde tegen de muur aan en wachtte op Flemming. Het meisje wilde niet te lang alleen rondlopen na wat er gebeurd is op de Zwarte Cross. Haar blik kruiste met iemand op de hoek van de straat en schrok. 

"Jai!" Jailey knipperde met haar ogen en keek op. Werd ze echt langzaam aan gek? Ze keek omhoog en zag Flemming uit het raam hangen van zijn auto. "Hey." Jailey toverde een glimlach op der gezicht en stapte gauw in. "Wat is er allemaal aan de hand?" Vroeg Flemming en keek haar bezorgd aan. "Kunnen we eerst hier weggaan? Het is niet veilig." "Uhm ja sure." Flemming gaf flink gas en de radio sprong ondertussen aan.

"Hier is Flemming met Paracetamollen op 538." "Nee hé." Kreunde hij en Jailey grinnikte. "Wat is er zo erg aan?" Vroeg ze terwijl hij de hoofdweg opreed. "Ik haat het om mijn eigen stem terug te horen maar dat is een andere zaak. Het gaat mij nu om jou." Zuchtte Flemming. 

"Lars heeft dat ook vaak genoeg gehad." Wist Jailey te vertellen. Shit, waarom zei ze dat nou? Ze wilde eventjes niet aan hem denken nu ze ruzie hadden. "Ja, ik weet het. Over hem gesproken, wat is er? Je kan het mij best vertellen en dat weet je. Je bent niet zomaar gekomen." antwoordde hij terwijl ze naast zijn huis parkeerde midden in het centrum.

"Eerst naar binnen." Mompelde Jailey en Flemming knikte, nog steeds verbaasd over dit hele gebeuren. Jailey veegde langs haar ogen en liep achter hem aan nadat hij de auto op slot had gedaan. "Wat is er? Waarom doe je zo vreemd? "Wordt je weer achter volgt?" Vroeg Flemming en sloot de deur achter zich. 

Jailey was eerder geïnteresseerd aan de gouden en platina platen die aan de muur hingen in zijn huis van zijn uitgebrachte liedjes. Het was echt indrukwekkend omdat het plafond zo hoog was. "Wat vet." Vond ze terwijl ze haar jas uit deed. "Thanks." Antwoordde Flemming, ineens overdonderd en verlegen. Jailey liep er heen en hij ging naast der staan. Zo bleven ze er eventjes in stilte naar kijken. "Ik ken ze allemaal." Gaf Jailey toe en verbaast keek hij haar aan. "Die meen je? Ook de onbekende?" "Ja, ook die." Zei Jailey en Flemming grijnsde.

"Nou, kom, laten we verder lopen. Dan kan je wat drinken als je wil." Voorzichtig pakte hij haar hand en ze liet zich onbewust mee trekken naar de woonkamer. Bij het naar binnen gaan, botste ze bijna tegen elkaar aan. "Sorry!" zei Jailey snel en hij schudde zijn hoofd. "Het geeft niks." Hij zette een stapje terug en schraapte zijn keel.

"Moet je niet opnemen?" Vroeg Flemming nadat Jailey de situatie had uitgelegd en Lars voor de zoveelste keer belde. Niet veel later zaten ze bij hem pp de bank met wat drinken. "Ik heb gezegd dat ik veilig ben. Meer heeft hij niet nodig." Antwoordde ze. "Lars moet weten waar je uithangt, Jai." Zei Flemming geduldig terug. "Denk je dat hij dat leuk gaat vinden?" Vroeg ze terug en dat moest Flemming eventjes verwerken. "Nee, dat denk ik niet." Zuchtte hij toen uiteindelijk.

"Snap je?" "Ja, maar snap ook dat Lars je puur wil beschermen. Die berichtjes en drogering gaan te ver. Hoe erg je het ook negeert, het gaat gewoon te ver en dat weet jij ook." Antwoordde Flemming geduldig. "Hij had het mij eerder moeten vertellen en overleggen. Niet moeten achterhouden. Dan had ik het misschien geaccepteerd. Niet zo ineens. Kunnen we het ergens anders over hebben?" Vroeg Jailey en Flemming knikte begrijpend.

"Wat dacht je van Disney plus?" Vroeg hij grijnzend. "Ja natuurlijk! Waarom vraag je dat nog." Grinnikte Jailey en Flemming slingerde de televisie aan. "Disney is altijd goed." "Nu weet dus hoe ik je kan overhalen." Gniffelde hij en kwam naast der zitten. Jailey kroop hoofdschuddend tegen hem aan en hij glimlachte eventjes. Flemming trok haar dichter tegen zich aan zodat ze zich veiliger voelde  “He kleintje.” gniffelde hij. 

“Hey." Pruilde ze en hij lachte. "Goed, welke film?" "The Lion King." Zeiden ze in koor en meteen zette Flemming de film aan. "Als je iets nodig hebt, gewoon zeggen, ik bijt niet." Zei hij nog tegen haar en Jailey knikte terwijl ze geïnteresseerd naar het beeldscherm staarde.