Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"ONLAR" YAŞANMIŞ GERÇEK CİN HİKAYELERİ KİTABI ÇIKTI. TRENDYOLDAN İNDİRİMLİ BİR ŞEKİLDE ALABİLİRSİNİZ.
Orman kenarındaki o eve taşındığımızda 8 yaşındaydım. O zamanlar ailemin, arka bahçesi ormana bitişik olan bir ev satın alma konusunda şüpheleri vardı. Vahşi hayvanların çöpleri karıştırabileceğinden ya da köpeklerimize zarar verebileceğinden endişe ediyorlardı. Ama en çok da benim ve kardeşlerimin ormanda kaybolacağımızdan endişe ediyorlardı. Ancak evin fiyatı diğer alternatiflere kıyasla çok cazipti.
Babam sessiz yerleri severdi. Annem evin konumundan şikâyetçiydi ama yıllar sonra kendine ait bir evi olduğu için mutluydu. Bense hiç şikayet etmiyordum, kardeşlerimle geniş arka bahçede oynamanın tadını çıkarıyordum.
Bir şeylerin ters gittiğine dair ilk işaret, köpeklerimizin ormandan korktuğunu fark ettiğimizde ortaya çıktı. Ormana hiç gitmiyorlardı. Babam en sevdikleri oyuncakları ormana attığında bile onları geri getirmeyi reddettiler. Arka bahçede olmaktan çok mutsuzlardı. Bazen köpeklerin ormanda bir noktaya baktıklarını, bazen hırladıklarını ve havladıklarını fark ediyorduk ama orada hiçbir şey göremiyorduk.
Akşamları, bazen arka bahçede otururken, ormanda birinin(?) yürüdüğünü, dalların ve yaprakların ayaklarının altında çıtırdadığını duyardık. Ormana doğru bağırdığımızda cevap alamazdık. Sadece el fenerini ormana tuttuğumuzda karanlıkta dolaşan insana benzer bir figür görürdük. Bu yüzden ailem hava karardıktan sonra ormana gitmemizi yasaklamıştı. Gündüzleri bile onlar olmadan dışarı çıkmamıza izin verilmezdi.
Kız kardeşimin yatak odasının penceresi arka bahçeye ve arkasında büyüyen ormana bakıyordu. Bir gece pencereden dışarı baktığında, arka bahçenin hemen kenarında birini gördüğünü söyledi. "Ama bir sorun vardı. Adamın ayakları yerde değil havada asılı duruyor gibiydi. İnsan olamayacak kadar uzundu ve vücudu çarpıktı" dedi. Ve adamın gözlerini ayırmaksızın kendisine bakmakta olduğuna yemin etti.
Babam adamın kim olduğunu öğrenmek için arka bahçeye gitti. Bu sırada kız kardeşim de pencereden onu izlemeye devam etti. Babam el fenerini arka bahçemize tutar tutmaz, kız kardeşim adamın aniden ortadan kaybolduğunu söyledi.
Bu olaydan sonra kız kardeşlerim ve ben arka bahçeye çıkmaya korkuyorduk. Bazen geceleri arka kapının çalındığını duyardık. Kapıyı açtığımızda orada kimse olmazdı. Ailem bize mahallenin gençlerinin şaka yaptığını söylese de, korkmamamız için bize bu şekilde açıkladıklarını tahmin ediyordum.
Bir gece evimizin arka kapısı çalındı. O gece dışarıda şiddetli bir yağmur yağıyordu. Annem dışarıda fırtınadan korunmak isteyen biri olabileceğini düşünerek kapıyı açtı. Ancak kapıda kimse yoktu ve verandada ıslak ayak izleri de yoktu. Orada yaşadığımız süre boyunca kapı sık sık çalındı. Bazen haftalar, bazen aylar geçiyordu ve sonra tekrar başlıyordu. Ailem sonunda kapıya bir güvenlik kamerası yerleştirdi. Ama ondan sonra kapı çalınması durdu.
Kameranın bize hiç yardımcı olmadığını söyleyemem. Kardeşim biz orada yaşamaya başladıktan yaklaşık 3 ay sonra uyurgezerliğe başladı. Uykusunda yürümeye başladığında, her zaman arka kapıdan çıkar ve ormana doğru yürümeye başlardı. Uykusu hafif olan annem kapının açıldığını duyar ve ağabeyim ormana gitmeden önce onu almak için dışarı koşardı.
3. ya da 4. seferden sonra kardeşim kamera görüntülerini görmek istedi. Çünkü uyurgezerken nasıl göründüğünü görmek istiyordu. Belki de komik olacağını düşündü. Görüntülerde verandaya çıktığını, sonra bir şey dinliyormuş gibi durakladığını, başını salladığını, sonra bir şey tarafından çekiliyormuş gibi isteksizce ilerlediğini gördük. Hepimiz bundan çok etkilendik.
Bir akşam babam arka bahçede kahvesini içiyormuş. Kız kardeşimin ormandan kendisine seslendiğini duymuş. Kız kardeşimin ormanda keşif yaptığını ve düşüp yaralandığını düşünen babam ormana koşmuş ve onu aramaya başlamış. Hava karanlık olduğu için kız kardeşime el fenerini alıp geleceğini söylemiş. Feneri almak için eve koştuğunda kız kardeşimi içeride otururken görmüş.
O zamanlar babam ormanda kız kardeşimin sesini duyduğunda bize olaydan bahsetmemişti. Bu yüzden aylar sonra bir akşam köpeklerle dışarıda oynarken annemin ormandan bana seslendiğini duyduğumda onu sorgulamadan ormana gittim. Annem bana "kazağının dallara takıldığını ve gelip ona yardım etmemi istediğini" söyledi.
Ben yürürken köpeklerimiz havlamış ve dışarı çıkıp bana seslenen babamı uyarmış olmalı. Babama anneme yardım edeceğimi söylediğimde, bana annemin evde olduğunu ve eve girmem gerektiğini söyledi.
Bu olaydan sonra ailem arka bahçenin etrafına bir çit yaptırdı ve yeni bir ev aramaya başladı. Çitin inşa edilmesi ile bizim eve taşınmamız arasında geçen sürede durum daha da kötüleşti. Sanki biri evin içinde dolaşıyor ve her pencereyi açmaya çalışıyormuş gibi tıkırtılar duyuyorduk. Sık sık çitin tırmalandığını ve ötesinden sesler geldiğini duyuyorduk.
Kardeşimin uyurgezerliği de sıklaşmaya başladı. Kardeşimin uyurgezerlik yaptığı bir gece, annem kapının açıldığını duymamış. Kardeşim uykusundan köpeklerin çitlere bağırmasıyla uyandı. Orada geçirdiğimiz son sabah, arka kapının ardına kadar açık olduğunu gördük. Güvenlik kamerası kayıtları kapının kendiliğinden açıldığını gösteriyordu.
O evden taşındığımızdan beri kardeşimin uyurgezerliği durdu ama hala geceleri iyi uyuyamadığını, ani bir korkuyla uyandığını söylüyor. Birkaç gece önce beni aradı ve biraz sohbet ettikten sonra, eğer dün gece oradan ayrılmamış olsaydık, belki de ormandaki şeyin bizi öldüreceğini söyledi. Belki de öyleydi... Belki de değildi. Ama ormana gittiğimde hala tedirgin oluyorum.
