Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"ONLAR" YAŞANMIŞ GERÇEK CİN HİKAYELERİ KİTABI ÇIKTI. TRENDYOL ÜZERİNDEN İNDİRİMLİ BİR ŞEKİLDE ALABİLİRSİNİZ.
Askerliğe gitmeden önce, uyku sorunum yoktu. Herhangi bir yerde ve herhangi bir zamanda uyuyabilirdim. Sınıfta, hastanede, uzun yolculuklarda, otobüste ve hatta rahatsız sıralarda bile rahatlıkla uyuyabilirdim. Uyumak için tek kriterim, canımın istemesiydi. Askerde de uyku problemim hiç olmadı.
Operasyonlarda dağda kalsak bile rahatlıkla uyuyabilirdim. Arkadaşlarım bana bedenimin içinde bir şartelin olduğunu söylerlerdi. Uyumak istediğimde bunu indirdiğimi söylerlerdi. Ancak her şey son operasyondan sonra değişti. Aldığımız bir istihbarata göre, ismini vermek istemediğimiz bir köy terör örgütü tarafından sömürülüyordu.
Köyün sivilleri zarar görmemesi için operasyonu gizlilik içinde yapmamız gerekiyordu. Plana göre, köyün etrafındaki nöbetçi terör örgütü üyelerini sessizce etkisiz hale getirecektik. İlk aşama beklediğimizden daha kolay geçti. Gecenin karanlığı ve sıkı toprak bizim tarafımızdaydı.
İkinci aşamaya geldiğimizde ise beklenmedik bir şey oldu. Bir terör örgütü üyesi bizi fark etti ve bize ateş etmeye başladı. Ben de onu öldürmek zorunda kaldım. Bu olaydan sonra, terör örgütü bize mermi yağdırmaya başladı ve tepedeki keskin nişancı askerlerimiz de onlara ateş etmeye başladı.
Sadece ateş etmekle kalmayıp, el bombaları ve molotof kokteylleriyle de saldırdılar. Çevremizdeki kerpiç evler ya patlıyor ya da yanıyordu. Siviller de deli gibi koşturuyor, ne yapacağımı bilemediğim dehşet dolu anlarda karşımdaki evin penceresinden yaşlı türbanlı bir teyze gördüm.
Bulunduğu evin çatısı da alev almıştı, ama kendisi dışarı çıkmıyordu ya da çıkamıyordu. Hemen koşarak o eve gittim ve teyzeyi kurtarmaya çalıştım. Kapının kolunu indirdiğimde boşa dönüyordu. Belki 20 kez denedim, ama çabalarım boşa gitti.
Sonunda, incecik ahşap kapıyı tek omuzla kırarak içeriye daldım. Ancak, boş bir salonla karşılaştım. Gözden kaybolan teyze için diğer odalara baktım ama kimseyi göremedim. Evin her tarafı ateşlerle kaplı olduğu için dışarı çıkmaktan başka çarem yoktu. Belki evin başka bir çıkışından dışarıya çıkmıştır diye düşündüm.
Dışarıya attığımda evin etrafını hızlıca gözden geçirdim, ancak teyzeden hala iz yoktu. Sonrasında gözlerime inanamayacağım bir şey oldu: o kerpiç ev çökerken içinde o teyzeyi tekrar gördüm. Gözlerini dikmiş alttan alttan bana bakıyordu.
Terör örgütü köyü temizledikten sonra enkazları kaldırmaya ve içinde kalan yaralıları kurtarmaya çalıştık. Şansımıza, enkazın altında kimse yoktu. Gözlerimin önünde enkaz altında kalan teyze bile yoktu. Köy muhtarını arayarak oradaki hayatta kalanları öğrenmeye çalıştım. Ancak, sorduğum soru karşısında beklediğimden farklı bir tepki aldım.
Muhtar, yüzü aniden soluk kesilmiş gibi oldu ve bana "Bunu neden sorduğunu?" diye sordu. Ben de ona yaşadıklarımı ve sonrasında şahit olduğum olayları anlattığımda, orada yaşayan son kişinin 2 yıl önce vefat ettiğini ve bu yüzden bunun imkansız olduğunu söyledi.
