Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"ONLAR" YAŞANMIŞ GERÇEK CİN HİKAYELERİ KİTABI ÇIKTI. TRENDYOL ÜZERİNDEN İNDİRİMLİ BİR ŞEKİLDE ALABİLİRSİNİZ.
Askerlikteki sekizinci ayımdı. Birliğimize yeni bir çocuk gelmişti. Neşeli, şakacı bir çocuktu... O gün nöbet sırası ondaydı. Birliğin; "arka taraf" dediğimiz, ormana bakan kısmında daha kıdemli başka bir arkadaşla beraber nöbet tutacaktı. Arka taraf ıssız, ormana bakan bir yerdi...
Bizim kıdemli arkadaş, nasıl olsa kimse fark etmez diye düşünerek, bu yeni çocuğu nöbette tek başına bırakıp, kendi yatmaya gitmiş... Bir saat geçmeden silah sesleri geldi arkadan. Telaşla koşturup, olay yerine vardığımızda gördüğümüz sahne şu şekildeydi: Bizim yeni çocuk kendini kaybetmişçesine ormana doğru ateş ediyordu. Elini tutup, silahı elinden aldık. "Ne yapıyorsun?!" dedik. "Cinler düğün yapıyordu onlara ateş ettim. Beni öldürecekler!" dedi. Elini bıraktığımız zaman; çocuk ellerini kendi boğazına götürüp kendini boğmaya, ağlamaya filan başladı...
Biz tabi doğal olarak ilk anda "Nöbetten yırtmak için böyle yapıyor" diye düşündük. Derken çocuk bayıldı. Yere düşmesiyle çocuğu ranzaya taşıyıp, yatırdık. Gözleri kapalıydı. Kendi kendime dedim ki "Cin çarpmış olabilir belki. Bir Nas – Felak okuyayım bakalım." O sırada ben odanın bir ucundayım, çocuk ranzada gözleri kapalı halde hareketsiz...
Neyse, ben tam Nas suresi okuyamaya başlayacakken çocuk mırıldanmaya başladı. Daha dudağımı bile kıpırdatmadan çocuk bana dönüp "Sussana! Yeterrr!" diye bağırdı. Çocuğun bunu yapması açıkçası beni çok korkuttu. Çünkü daha sureyi okumaya başlamıştım bile. Okumaya başlamış olsaydım bile aramızdaki mesafeden dolayı beni duyması imkansızdı. Ben, bu tuhaf olayın da verdiği korkuyla sabaha kadar durmadan arka arkaya Felak – Nas okudum. Nihayetinde zar zor kendine geldi. Bu olayın ardından izne yollandı. Daha sonra onu hiç görmedim. Umarım iyileşmiştir...
