Falling for Miss President

26.

"Anak, kanina ka pa hinihintay sa baba."

"Opo, 'nay! Saglit na lang po." Sagot ko rito.

Maaga pa naman para sa first class ko today pero aligaga na naman ako. I slept late kagabi dahil still can't get over for what happened last night. It feels like I am just dreaming.

After kasi niyang umamin sa 'kin, na it's too good to be true ay nag paalam na siyang uuwi dahil it's late na rin. Tinakasan nga lang daw niya ang mga pinsan niya. After I watched her car leave, diretso akong pumasok sa kuwarto and I even slapped myself many times kasi I can't believe it.

I heavy a sigh nang ma-kuntento na sa itsura ko as I was looking in the vanity mirror. I picked up my bag and put it on my shoulder. Tinignan ko muna ang mga saksakan to make sure na wala nang naka-plug in before I leave.

Dahan-dahan pa akong naglalakad sa hallway ng second floor as if no one's waiting for me downstairs. Eh kinakabahan pa rin ako, mas lalo ata akong nahiya sa kaniya ngayong umamin na ako. I didn't know na ganito pala kapag you can't handle your feelings, wala sa oras kang napapa-amin. I bet, my friends will freak out kapag nalaman nila ang ka-gagahan ko.

"Good morning, pretty."

Para akong nasa alapaap. It's cringe but I didn't imagine this before. Though I like her since, hindi ko naman ma-imagine na i'll have a chance to experience being greeted by her in the morning. She's sitting in one of the chairs here in the dining. She wear her perfect smile and naka-cross arms pa siya. She look so fine sitting and what I've always said, everything she does, she looks like a model.

"Hey, come. Manang prepared breakfast."

Nagitla naman ako nang tumayo siya at lumapit sa 'kin. Wala sa sariling umiwas ako ng tingin sa kaniya nang makalapit siya at hawakan ang braso ko. She lead me to the seat beside her at pinag-hila pa ako nito.

"You're getting shy again." Aniya niya muli. I looked at her dahil parang may lungkot ang boses nito.

Umiling ako sa kaniya, "N-no! It's just that, it's true good to be true..." I said and look at the plate in front of me.

"Okay, want me to repeat what I've said last night?" She ask out of the blue.

Agad akong lumingon sa kaniya at tiningala siya cause she's still standing beside me. "No!" Agap ko. Bigla naman itong tumawa ng malakas. Her laugh sounds like a melody in my ears!

"Promise me first." Aniya at umupo na sa upuan niya kanina. Agad ko namang iniwas ang tingin dahil nakaharap siya sa 'kin her right hand was holding my chair and the other is resting sa lamesa.

"Ano naman 'yon?"

"You won't get nervous or shy whenever I am beside you."

Kunot-noo ko siyang nilingon ulit. Seryoso itong nakatingin sa 'kin pero tila naaliw ang mga mata. "Hindi naman gano'n kadali 'yon," eh sino bang hindi mahihiya kung siya ang kaharap 'di ba.

"Why?"

"Eh kasi, ikaw 'yan eh. Sinong hindi mahihiya kapag kasing ganda mo nasa harapan ko?" Agad kong natuptop ang bibig. I heard her laugh again sabay pa ang pag-iling nito.

Hinawakan niya ang kamay kong nakatakip sa bibig at dahan-dahan niyang binaba. "Don't get shy when I am around." Sambit niya at hinimas pa ang kamay kong hawak niya. "I want you to be yourself, kapag mag kasama tayo."

"I'll try..." Sincere na sagot ko sa kaniya. Well, gusto ko rin naman 'yon para makalimutan ko na ang hiya ko sa kaniya. Parang noong mga panahong una ko pa lang siyang nakita at makilala.

"Let's eat na!" Pag i-iba ko nang usapan. I get up at kinuha ang lalagyanan ng pagkaing niluto ni Manang at sinandukan siya.

"You don't have to do that."