Chapter Twenty-seven

21.5K 699 95
                                    

Chapter Twenty-seven

   Naka hilig ang ulo ko sa bintana habang naka pikit. Hindi ako naka tulog ng maayos. Buti nalang ay puro acitvities lang ang gagawin ngayon.

I blew out a deep breath and opened my eyes.

"Puyat ka ba?" Rix glanced at me. "Ano na naman ba 'yang binasa mo at nag mukha kang panda?"

"Thanks for the complement, Rix, really. Iyan dapat ang sinasabi mo sa mga babae mo." I grumbled and crossed my arms.

He chuckled. "Baka gusto mong i-uwi kita? Hangga't malayo pa tayo sabihin mo lang."

"I can't believe you guys knew. Pinagtatawanan niyo siguro ako"

"Minsan lang naman," he smiled. "You're too dense baby."

"Am not!" Mabilis kong sagot pero ngumuso rin agad ako. "Okay, maybe I am. Kasalanan ko ba ha? Ha?!"

Hinampas ko ang braso niya. Timawanan lang ako ng loko.

"Ako ang huling naka alam," he shrugged. "Logan knew from the start, Josh too, Jace found a whole box filled with your pictures in Master's room sa Tagaytay, it was enough for him para itanong sa kanila kung anong meron. Hindi naman dineny ni Master, proud umamin ang gago. Saktong wala ako non kundi nasapak ko siya. I found out nung madalas siyang nadayo sa Olympus. Ganon lang naman iyon pag may problema o kaya gusto ng away."

I shut my eyes and remembered what he said after asking me the question that almost freakin gave me a heart attack.

  "Do I really have to answer that?" I frowned. Umupo siya, naka indian sit na siya sa harap ko ngayon.

"So you do know."

"Chloe told me," umiling ako at umiwas ng tingin.

"I got my confirmation when you went all awkward with me," malungkot siyang ngumiti. He scoots even closer and tilts my chin up. "I'm still me, I'm still your Vini. I don't want you to feel awkward with me baby."

Umiling ako para matanggal ang pagkakahawak niya sa baba ko. I heard him sigh. Hindi talaga siya kayang tignan.

"I was joking," he muttered. "I'm willing to wait. Sa tagal ko ba namang nag hintay ngayon, a few more years won't hurt."

Hindi ko maiwasang tumawa. "Sigurado kang magiging tayo?"

"Oo naman." He gave me a boyish smile but then it suddenly turned sad. "Mataas ang kumpyansa ko sa sarili ko but there are times you'll give me doubt. May mga oras na itatanong ko sa sarili ko kung kaya ko pa ba. You know what? Everytime I ask myself that, I'd just think of you, kung ano yung pwedeng mangyari sa'yo pag wala ako."

"Wag mo kong dramahan, maiiyak ako." Speaking my feelings out felt great. Nakakagaan ng loob pag wala nang sugarcoat ang mga words na lalabas na bibig mo.

He shook his head, "Just let me finish,"

Umiling ako. I don't want him to finish. He's actually spilling it all out. Talagang hinintay lang niyang malaman ko and it will be up to him to say the rest.

Nakakaloko itong nararamdaman ko.

"I thought na it's better for you to be with me than any other asshole out there," he caressed my hair. I bit my lip. My eyes started to water. I know na the asshole Vini was still there, naiiyak ako dahil mas sanay akong iyon ang kausap ko. This guy in front of me now sounded vulnerable, transparent, na para bang isang salita ko lang ay masisira na siya. His eyes were passive and I don't kung paano ko iyon tatanggapin.

The Gang's Prized PossessionWhere stories live. Discover now