CHAPTER 32

1.3K 28 8
                                    

My son is now sleeping in the back seat, still hugging his toy. We're inside Rylen's car, my son wanted to go home and Rylen insisted. Hindi pa rin kami nag-uusap na dalawa, pumayag lang ako na ihatid niya kami dahil gabi na at puno ang labas ng mall para sa Bus and Taxi.


"You're staying here?" huminto ang sasakyan niya. "Delcado's hotel, huh?"


Hindi ko siya pinansin, kanina ko pa gusto umalis at bumaba sa sasakyan niya. Ang anak ko ay mahimbing pa rin ang tulog sa likod.


"Thank you," mahinang sabi ko at tinanggal ang seatbelt, nang akma kong bubuksan ang door ay naka-locked 'yon.


I took a deep breath before I faced him. I don't want to be in his car, hindi maganda ang pakiramdam ko, gusto ko nang umalis at magpahinga.


"Open the door, Rylen," kalmado ako. "I said open the door."


Ang tagal niya akong tinitigan bago bumuntong hininga at buksan ang pinto. Agad akong bumaba at bubuksan ang back seat para gisingin si Tylon when I felt a hand grabbed my arm. It was Rylen, he was trying to stop me.


"I said I want us to talk, Brey," seryosong sabi niya.


"About what? we have nothing to talk about, Rylen," I answered.


Bubuksan ko na ulit ang pinto pero hinawakan niya ulit ako. Ano ba?!


"What?!" mariin pero hindi pasigaw na sabi ko.


Halos pareho lang ang tinginan naming dalawa, naiinis at napipikon. Pareho kami nang nararamdaman.


"We have nothing to talk about?" he asked. "How can you explain to me that you have a son, you have a fucking son, Brey."


"Eh, ano naman?! ano naman sa'yo kung may anak ako? may paki ka ba?"


He looked frustrated now. Huminga siya ng malalim at pinakalma ang sarili. Tumingin sa loob ng sasakyan kung saan tulog ang tatlong taong gulang kong anak. Tumingin ulit siya.


Alam ko ang iniisip niya ngayon, nababasa ko. Yumuko siya saka niyukom ang kamao. I could see how he controlled his emotions, he has improvement. Umamo ang mukha at nawala ang inis sa mga mata niya.


"What..what's his name?"


Ako ngayon ang hindi nakapag-salita. I haven't called my son using his name, my son has no idea about his Dad's face, nagkukwento lang ako sa kanya about sa Tatay niya but I never showed his face, never. But my son is awared that he looks like his Dad.


"It's none of your business, Rylen," sabi ko.


"None of my business?" he raised an eye brown. "You disappeared for 4 fucking years and you came back with a son?! what do you mean it's none of my business? that's my son, Brey!"

Loving the Rejection (Psychology Series #2)Where stories live. Discover now