"ကိုကို"
မီယွန်းတစ်ယောက်လက်ပြရင်း ကားကိုမှီရပ်နေသောကိုကို့ဆီပြေးဖက်လိုက်သည်။ဘေးမှဖုန်းပြောနေသောအကိုWonbinကိုလည်းနှုတ်ဆက်ဖို့မမေ့ခဲ့ပါ။
"ဒီကလေးမ မတွေ့ရတာနှစ်နာရီလောက်ပဲရှိသေးတာကိုအပိုကဲနေတယ်"
"ကိုကိုကလည်း"
နှုတ်ခမ်းဆူကာစိတ်ကောက်ဟန်ပြင်နေသောချွဲစိန်လေးကိုဟုန်းဆွန်းဟန်တစ်ယောက်ခေါင်းလေးကိုပုတ်ပေးပြီး ကားထဲဝင်ဖို့တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ပြီးတာနဲ့သူပါကားထဲဝင်ထိုင်ရင်း မီယွန်းပြုံးကာတာ့တာပြနေသောသူဆီသို့အကြည့်တစ်ချက်ပို့လိုက်သည်။ထို့နောက်အနက်ရောင်ပြိုင်ကားလေးသည်လှစ်ခနဲမောင်းကာထွက်သွားပါတော့သည်။
"ဘယ်သူလဲ ကလေးမ"
ကားမောင်းနေရင်း ခုဏခေါင်းငြိမ့်ကာပြုံးပြရင်းထွက်သွားသူအား ဆွန်းဟန်သိချင်စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်စွာမေးလိုက်သည်။
"ညီမလေးတို့ဂီတာဆရာကိုကို တစ်ပတ်မှာနှစ်ရက်ပဲသင်တာအကိုက"
"ဂီတာသင်ပေးတဲ့ဆရာကိုဘာလို့အကိုလို့ခေါ်တာလဲ ဆရာလို့မခေါ်ဘဲ"
"အာ...ကိုကိုကလည်း စာသင်တဲ့ဆရာမှမဟုတ်တဲ့ဟာကို ပြီးတော့အကိုWonbinကိုယ်တိုင်ကဆရာလို့မခေါ်ခိုင်းတာ"
"အဟွန်း"
"နာမည်က Wonbinလား"
ဟုန်းဆွန်းဟန်တစ်ယောက်အသံပင်ထွက်သိအထိရီမိသွားသည်။ဒါကိုရိပ်မိသည့်မီယွန်းကသူ့ကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီး
"ကိုကိုသိချင်ရင်တစ်ရက်တောင်မကြာပဲစုံစမ်းလို့ရနေတာကို ကိုယ့်ဘာသာစုံစမ်း"
ဆွန်းဟန် မီယွန်းစကားကြောင့်ခေါင်းခါရင်းကားကိုသာအာရုံစိုက်မောင်းနေလိုက်တော့သည်။
"မုန့်စားချင်တယ်ကိုကို"
မီးပွိုင့်မိနေတုန်းမီယွန်းထံမှအသံထွက်လာသည်။
"ကိုကိုရှေ့နားက mallမှာရပ်လိုက်မယ်နော် ကိုကိုမလိုက်တော့ဘူးကတ်ယူသွား စားချင်တာဝယ်ခဲ့လိုက် အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုမှသတိရလို့"
