Köy | bxb

Bölüm 4 - Hastane

-2 hafta sonra-

Volkan'ın yaraları iyileşmiş ve geri işine başlamıştı. Arada bir göğsüne ağrı giriyordu ama görmezden geliyordu.

"Abi odunları taşıdım. Başka bir şey var mı ?"

"Yok." dedi iş veren elindeki telefonuyla uğraşırken.

Volkan "peki" dedi ve evine doğru yürümeye başladı.

2 hafta sonra ilk defa dışarı çıkıyordu ve onu işe aldıranın Vedat olduğunu az önce iş veren tarafından öğrenmişti.

Ona teşekkür etmesi gerektiğini düşündü. Ama onun evini bilmiyordu. Telefon numarası da yoktu.

Evine gitmek için arkasını döndü fakat arkasında duran bedenle olduğu yerde kaldı.

Gözleri Vedat ile buluştuğunda ilk defa bu kadar yakınlaştıklarını farketmişti. Kendisinden birkaç santim uzundu. Hafif kafasını kaldırmıştı gözlerine bakabilmek için.

"İyi akşamlar. " dedi gülümseyerek.

Volkan bir adım geri gitti ve "İyi akşamlar. Bu satte nereye gidiyorsun?" diye sordu gülerek

"Şu aşağıdaki fırına gidecektim. Bir de işe başlamış mısın kontrol edeyim dedim" son cümleyi iş verene bakıp tehdit edercesine söyledi.

"Bende gideceğim, beraber gidelim mi?"

"Olur." dedi ve beraber yürümeye başladılar.

"Beni işe aldıran senmişsin. Teşekkür ederim. Ama o adam aşırı inatçı. Nasıl başardın ki?"

Vedat burnundan güldü. "Kendi yöntemlerimle hallettim bir şekilde."

"Teşekkür ederim."

"Rica ederim. Sana iyi davranıyordur umarım ?"

"Yani, eskiden nasılsa şimdi de öyle."

"Yine bir şey yaparsa çekinme söyle."

Volkan usulca kafasını salladı. Fırına yaklaştıklarında içeri girip ekmek aldılar.

İşleri bittikten sonra eve doğru yürümeye başladılar.

"İyi akşamlar." dedi Volkan gülümseyerek.

"İyi akşamlar."

Ayrıldıktan sonra ikisi de yavaşça yürümeye başladı.

Vedat Volkan'ı düşündü. Gerçekten çok zor bir hayatı olduğunu düşündü. Volkan'ın okuma hevesinin olduğu halde babasının onu böylesine zor bir hayata sürüklemesini düşündü.

Tüm bunlara rağmen Volkan'ın gülmesi ve kardeşi için çabalaması hoşuna gidiyordu. Tüm bu zorluklara rağmen dimdik ayakta durabiliyordu.

Evine geldiğinde aldığı ekmekleri ekmekliğe koydu. Daha sonra yemek hazırladı kendine.

Yemek yerken masasına baktı. Son 4 yıldır olduğu gibi yine yalnızdı. O eski aile sohbetlerini özlemişti Vedat.

Ailesi olduğu zaman mutluydu. Ta ki o kazada ailesini kaybedene kadar. Vedat çok ağır yaralıydı ama kurtulmuştu. Annesi ve babası onun kadar şanslı değildi. Keşke hala onlarla birlikte olabilsem diye iç geçirdi. Gerçekten çok özlüyordu ailesini. Özellikle akşam yemeğinde geliyordu bu düşünceler aklına. Yemek her zamanki gibi boğazına dizilmişti. Kaşığı bıraktı tabağına. Elleriyle yüzünü ovuşturarak ofladı.

Aklına Volkan geldi. Ne güzel ailesiyle birlikte yemek yiyebiliyor diye düşündü. Daha sonra babası aklına gelince bu düşünceden hemen vazgeçti. Bir insanın kendi çocuğuna böyle davranabilmesini aklı almıyordu. Onların yediği her yemek o adam yüzünden zehir olduğunu tahmin edebiliyordu.