Köy | bxb

Bölüm 16 - Gözlerim gözlerinde

Saat çoktan öğleyi geçmişti ve Volkan daha yeni kalkıyordu. Yatakta oturur pozisyona geçti ve ayaklarını sarkıttıp gerindi. Esneyerek ayağa kalktı ve tuvaletteki işlerini halledip mutfağa annesinin yanına geçti.

"Günaydın kuzum, otur da kahvaltını et hadi."

Annesinin kendisi için kurduğu sofraya oturup yemek yemeye başladı.

"Yemekten sonra ilaçlarını iç tamam mı annem?"

"Tamam anne içerim."

Annesi uyarısını yapıp mutfaktan çıktı.

Volkan sessizce yemeğini yerken telefonuna aldı eline.

İkinci dönem başlarken liseye yazılacaktı ve Vedat haftasonu derslere yavaştan başlamaları gerektiğini söylemişti. O yüzden bugün Vedat'ın yanına gidecekti.

Hala babasının kulağına gitmemişti bu konu. Onun tepkisinden korkuyordu ama artık kendi için bir şeyler yapmak istiyordu Volkan. Annesiyle konuşmuştu ve annesi çok sevinmişti.

Telefonuna gelen bildirim ile gözlerini bildirim paneline çevirdi.

Vedat: Bugün geliyorsun değil mi?

Volkan: Evet. Yemek yiyorum birazdan çıkarım.

Vedat: Tamam bekliyorum.

Sohbetten çıkıp telefonunda gezinirken kapı çaldı. Annesinin kapıyı açmasıyla içeriye babası içeri girdi.

"Neden erken döndün?"

Annesinin sorduğu sorunun cevabını merakla bekledi.

"İşten çıktım."

"Niye?"

"Sorgulama da yemek koy. Anlatırız."

Babası konuşarak mutfağa girdiğinde yemek masasına oturdu. Annesi tabağa yemek doldurup önüne koyarken Volkan tedirginlikle yemeğine devam etti.

Annesi Volkan'a yemeğini bitirince ilaçlarını ve bir bardak su verdi.

Volkan ilacını içince ilaçlarının bittiğini farketti ve annesine döndü.

"Anne, ilaçlarım bitmiş."

"Bitti mi?" annesinin korkuyla sorduğu soruya şaşırmıştı Volkan. Neden bu kadar korkmuştu ki? diye içinden geçirdi.

Annesi sertçe yutkunup babasına döndü.

Babası yemeğini yerken bir şeyler düşünüyordu ve onlarla ilgilenmiyordu.

"Hasan..." annesinin konuşmasıyla babası ona döndü. "Ne var?"

"Volkan'ın ilaçları bitmiş. Onları almamız lazım."

"Elimizde para mı var ? Sonra alırız."

"Ama doktor ara vermeden içmesi gerektiğini söyledi."

"Param yok diyorum. Alamam ilaç falan." babasının yüksek çıkan sesiyle Volkan yerinden sıçradı. Annesinin neden korktuğunu şimdi anlamıştı.

"Ama Hasan-"

"Yeter! alamam diyorum. İnsana huzurlu bir yemek bile yedirtmiyorsunuz. Tüm yemeği boğazıma dizdiniz."

Sinirle oturduğu yerden kalkıp salona geçti söylenmeye devam ederken.

"Bir boka yaradığın yok, o hastaneden ölün çıksaydı keşke. İlaçlarına yatırdığım paranın haddi hesabı yok ulan. Cenazen çıksa bu kadar para yatırmazdım."

Volkan duyduğu cümlelerle kalp atışları hızlanırken boğazına canını yakan bir yumru oturmuştu. Ağlamak istese de annesinin yanında ağlamak istememişti.