Beni Buldu

İnsanlardan Nefret Ediyorum

Selammm bugün ayrı bir heyecanlıyım neden bilmiyorum. Neyse hikayeye geçelim. Yorum yapmayı unutmayınn. ❤️

Yaklaşık iki saatir dövüşüyorduk. Ulan hangi akılla kabul ettiysem dövüşmeyi. Tek yaptığımız şey beni yere atmaktı. B-bi saniye. Napıyo bu.
"Napıyon be." Dedim yerde otururken.
"Terledim. Üstümü çıkarıyorum."
"Benim önümde niye yapıyorsun."
"Benim evim minik."
"O-oha."
"Noldu küçüğüm."
"Yaklaşma değişik varlık."
"Miniğim niye benden korkuyorsun."
"Düşün bakım ben senin üstüne yarı çıplak yürüyorum naparsın?" Yürümeyi bırakıp bana baktı ve gözlerini vücudumda dolaştırdı ve yutkundu. Ben ise ne dediğimi yeni anladım. Sanırım sıçtım.
"Ne bakıyorsun pis sapık"
"Y-yok bişe." Onun sesi mı titremişti ne. Ben kahkaha atmaya başladım.
"Ya Lara..."
"Ay sen utandın mı sen."
Hala kahkaha atıyordum.
"Lütfen Lara seni bir an öyle hayal edince... Ne bilim utandım."
"Yaaa. Sen böyle utangaç biri misin. Sapık varlığın bilinmeyen yüzleri demek." Üstünü giyinip bana arkasını döndü.
"Tamam tamam sustum hadi dön önüne. Utangaç varlık seni."
"Gidiyorum ben." Deyince gülerek onun yanına gittim. Elini yüzüne koymuştu. Ağlattım mı yoksa çocuğu.
"İyi misin."
"İyiyim utandım sadece." Hala eli yüzündeydi.
"Varlıkcım yüzünü aç hadi" tam yüzünü açarken ona iyice yaklaştım. Zayıf yönünü buldum sanırım. Açtığı anda beni kendiyle dip dibe görünce hemen geri kapatıp geri gitti. Giderken düşünce yine kahkaha attım.
"Sakar varlık jshdhx"
"Ben sıkıldım." Dedim yanına oturuken. Varlık bana bakıyordu.
"Noldu. Bişe mı var yüzümde ne bakıyon."
"Yok. Ama bişe yapıcam. Bana birkaç saniye ver lütfen."
Anlamaz gözlerle ona bakarken aniden sarıldı bana. Neden bilmiyorum ama şuan ihtiyacı varmış gibi sarılıyordu bana. Kaslı bir vampir değilde. Minik bir bebek gibi. Tamam ya kötü bir benzetme oldu. (Bencede cnm)
"Varlık... Napıyorsun."
"Çok güzel kokuyorsu..."
"Sen beni mi kokluyorsun lan."
"Niye şimdi öyle diyorsun."
"Neden sarıldın."
Bana daha çok yapıştı ve kafasını boynuma gömdü.
"Hmm. İhtiyacım var."
"Hah. Ailemin katili bana sarılıyor. Ne mutlu bana." Aniden benden ayrıldı. Bir saniye onun gözleri mı dolu.
"Aileni ben öldürmedim."
"Kim öldürdü olum. İntihar mı ettiler."
"Hayır."
"Anlat varlık."
"Tamam..." Derin bir nefes aldı.
"Annen ve babanı vampirler değil. İnsanlar öldürdü. Ben senin küçüklüğünü hatırlıyorum. Ailen öldükten sonra bir süre biz baktık sana. Onca vampirin arasında minik bir insan. Hala miniciksin. Neyse. Ailenin avcı olduğunu benden başka kimse bilmiyordu. Bilselerdi öldürürlerdi emin ol. Sonra seni bırakmam lazımdı. Daha fazla yanımızda bir insan tutamazdık. Seni bir yetimhaneye verip gittik. Ama ben senin için endişeleniyordum. Neden bilmiyorum. Ama seni sonsuza kadar korumak istiyorum. Ama sen bunu göremeyecek kadar körsün küçük."
Sustuğunda gözünün içine bakamayacak kadar utanıyordum.
"Özür dilerim."
"Sana özür dilemek yakışmıyor. Onun yerine bana sarılabilirsin" Hafifde olsa gülümsemiştim. Kollarımı açtığımda hemen kucağımdaki yerini almıştı.
"İyisin değil mi?"
"Evet. Sen bana niye varlık diyorsun."
"Sevmediğim bir insana da varlık diyordum. Sonra onunla iletişimimi kestim. Yani bundan şunu çıkartabilirsin. Seni sevmediğim için varlık diyordum. Ama artık demiycem."
"De."
"Ama neden."
"İyi anlamda de. Seviyorum senin varlığın olmayı."
"Pekala sapık varlık."
"..."

Bittii. Ama kısa oldu. Bir dahakine daha uzun yazarım. Yorum yapmayı unutmayın. Görüşürüzzz 💗💓