Venom•° HyunHo

°•23•°

İyi okumalar

Felix:

Gözlerimi açtığımda ağıran başımı tutarak doğruldum yattığım yerden. Gözlerimi zorlukla bulunduğum alanda gezdirirken bomboş, nispeten karanlık sayılabilecek, geniş bir odada olduğumu gördüm. Yalnızdım. Yerde yoğunlaşmış sis benzeri dumanın ne olduğunu bilmediğim gerçeği beni endişelendirirken midemdeki bulantı hissiyle savaşıyordum.

"Senin yüzünden oldu..."

Duyduğum tanıdık erkek sesiyle etrafıma bakınırken gözlerimin dolması uzun sürmemişti. Ses sanki dışarıdan bir yerden değildi, zihnimin içinden geliyordu.

"İstediğin kadar reddet Felix, sen de biliyorsun... Senin suçundu."

"Hayır benim suçum değildi... Ben isteyerek yapmadım!" Islanmaya başlayan yanaklarımla zihnimdeki susmayan sese dayanamayarak yere çöktüm. Parmaklarımı saçlarımın geçirerek sertçe sıktığımda beynimde yankılanan sesler, suçlayıcı cümleler daha gürültülü hale geldi. Katlanamadığım zihinsel acı dudaklarımdan bir çığlık firar etmesine neden olurken kafamı iki yana sallayarak reddediyordum her şeyi.

"Sen reddedince bitecek mi sanıyorsun oğlum..? Gerçek değişecek mi?!"

"Ben yapmadım... Ben yapmadım... Ben yapmadım... Ben hiçbir şey yapmadım!"

"Beni sen öldürdün!"

"Çocuktum! Çocuktum ben. Ne olacağını bilmiyordum! Çocuktum daha... Çocuktum ben... Ben bir şey yapmadım... Benim suçum değildi..."

Gözlerimi sıkıca kapatarak çığlıklarımı bastırmaya çalışırken dizlerimi kendime çekmiş titreyen bedenimi istemsizce ileri geri sallandırıyordum. Sanki bütün oda dönüyordu. Etrafımdaki duman genzimi yakarken hıçkırıklarıma engel olamıyordum.

"I-ıh hayır... Hayır hayır hayır. Senin suçun değildi Felix. Sen yapmadın. Sen böyle olacağını bilmiyordun..." Kendi kendimi sesli bir şekilde telkin etmeye çalışırken sesim bazen kendimi kaybetmişimcesine alçalıyor bazen ise onun sesini bastırmak istercesine yükseliyordu.

"Peki böyle olacağını bilsen yapmaz mıydın..?" Alaycı sesiyle duyduğum cümle birden duraksamama neden olurken sanki her şey durmuştu o an. Zihnimdeki susmak bilmeyen gürültü susmuştu, gözyaşlarım durmuştu, titreyip yerimde sallanışım durmuştu. Nefes bile almıyordum sanki.

Yapmazdım. Bile bile onun ölümüne sebep olmazdım... Değil mi?

Hayır.

"Yapardım! Duydun mu beni?! Yapardım. Şu an karşımda olsan bu sefer kendi ellerimle öldürürdüm seni! Gözümü bile kırpmazdım. Pişman bile olmazdım!" Ayağa kalkmış sanki o buralarda bir yerde saklanıyormuşcasına sağa sola bağırıyordum delirmiş gibi.

"Sen..? Senin gibi bir korkak?! Sen kardeşini bile koruyamadın, unuttun mu?!"

Son cümle birden tüm sinirimi söndürürken içimde bir şeylerin yandığını hissediyordum. Nefeslerim daralmaya başlarken zihnimin derinliklerinde sinir krizinin eşiğinde olduğumu biliyordum. Ancak gerisini algılayacak güçte değildim. Hayal meyal hatırladığım, çığlıklar içinde sanki kendimden tiksinircesine yüzümü ve vücudumu derimi sökmek istercesine tırnaklarımla yaraladığımdı.

Gerisi ise karanlık...

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•

Bitkin vücudumu sanki ölüm uykusundan uyandırır gibi zorla kendine getirdiğimde. Gözlerimi açmaya çalışıyordum. Gözlerimi açtığıma emin olamama rağmen zifiri karanlık devam ederken gözümün bağlı olduğunu anlamak pek de zor olmamıştı. Bağlı olan tek şey gözlerim değildi kollarım direk benzeri bir şeye sarılarak arkamdan bağlanmıştı. Yerde otururken ayaklarımın da bağlı olduğunu hissediyordum.