Peyda

Peyda 14

26.03.2024
On dördüncü bölümümüze hoş geldiniz.
Keyifli okumalar.

Bölüm şarkısı:
Sezen Aksu-Yalnızlık Senfonisi
🎀

"Zalim Değil, Cüneyt"

26 Ekim 2023
İstanbul, Türkiye

Yıllarca bir annem vardı, bir ben vardım, bir de Zalim...

Üç kişilik bir ailenin dışarıdan tamamlanmış yapbozuyduk fakat üçümüz de öyle yanlış parçalardık ki birbirimizi yontarak bir olmaya çalışıyorduk.

Zalim yontulmamıştı, annem düzelmemişti. Ben ise onların aksine şekillenmiş, değişmiştim.

Doğduğum gibi büyüyememiştim. Onların istediği evlat, torun olana kadar yontmuşlardı beni. Bazen vura vura bazen de yaka yaka...

Bir şekilde istedikleri olduğumu düşünmüşlerdi. Onların böyle düşünmesini sağlamıştım.

Ama Zalim hiçbir zaman bana inanmamıştı. Baba derdim eskiden Zalim'e, Zalim onda bile art niyet aramıştı. Halbuki küçük bir çocuktum ve belki de söylediğim ilk kelimeydi, baba.

Zalim bu kelimeyi hak etmemişti, aynı şimdi Cihan Bey'in de hak etmediği gibi...

Zalim hiçbir zaman babam olamamıştı, sevgiye aç, susuz çocukluğuma bir damla su, bir parça ekmeği çok görmüştü.

Şimdi utanmadan karşımda dikiliyor, acımasızca adı gibi zalimce bana bakıyordu. Buraya nasıl girmişti, kapıda adam yok muydu?

Zalim yanıma yaklaştı yavaşça. Tek kelime etmiyordu, her zamanki gibi.

"Git, git buradan!" dedim onun gibi zalim olarak, merhametle baktı bana. Onun tek bir bakışı tüm duygu durumumu değiştirdi sanki.

Şimdi sessizce göz yaşı döküyor, onun yanıma gelmesini bekliyordum. Yanıma geldiğinde ilk işi üzerime eğilerek göz yaşlarımı silmek oldu.

Daha fazla ağladım.

Zalim, Cüneyt yönünden uyanmıştı bugün.

Cüneyt de benim babamdı, kimse bilmezdi.

Yatağın kenarına oturdu. Elini saçlarıma uzatınca ağlamam arttı. Önce saçlarımı narin bir şekilde okşadı.

Zalim, hayır, Cüneyt, hayır, babam. Babam saçımı okşadı, içimden ona sarılmak gelse de yapamadım. Onun yapmasını bekledim, ona öncelik tanıdım.

Elleri saçlarımda gezerken ve ben de ağlarken sarıldı bana. Şu an gözümde o kadar masum, o kadar suçsuz görünüyordu ki Zalim olduğu her anı unutturuyordu.

Birkaç sevgi, tüm zalimliklerini örtüyordu.

Sarılmasına hıçkırıklarla ağlayarak karşılık verdim. Kollarımı geniş bedenine dolamaya çalıştım.

"Yine hiç kimse yok yanımda, senin dışında." dedim ağlayarak. Onun dışında kimse yoktu yanımda, her zamanki gibi Zalim de oydu kimsem de.

"Yine bir tek sen varsın, baba." dudaklarımdan dökülen 'Baba' hitabını duyunca başımın üzerinden öptü sakince.

"Annem de gitti." dedim içimde halledemediğim çaresizlikle. Ona ağladım. Zalim'e değil, babama...
Annemin öldüğünü öğrendiğini biliyordum, bir haftadır ortalıkta görünmemesinin sebebi annemdi.