Hidden Heiress

Twelve

Twelve

Another week flew like a wind. Maghapon lang kaming nag-training noong sunday at dahil tapos ko na lahat ng assignment ko friday palang kahit papaano ay nakaluwag-luwag ako.

That monday, naipasa din namin ng maayos ang research namin. We got a highest score through out our whole section. Tuwang-tuwa ako atleast may magandang naitulong naman pala sa akin si Lennox.

Buong lingo din siyang palaging nasa tabi ko. Pakiramdam ko nga, usap-usapan nang sinagot ko ito dahil sa sobrang pagdikit-dikit niya na hindi lang 'yun nasasamahan pa ng akbay. At sa tuwing aalma ako-ipina-nanangkalan niya kaagad ang sinabi kong magkaibigan kami.

In the end...I let him.

Sa dalas naming magkasama, halos hindi na siya palaging nakakasama sa mga barkada niya. At pakiramdam ko ang sama-sama na ng tingin nila sa akin at baka'y iniisip na pinagbabawalan ko ito when the truth is...halos ipagtabuyan ko siya pabalik sa kanila.

Its now the start of our Christmas break. Katatapos ko lang sa pagkain nang mapansing wala ang tatlo kong bodyguard sa paligid.

Hindi ko pa natatapos ang kinakain, I curiously go upstairs to find them.

Palabas na ako ng pinto nang marinig ko ang paguusap nila.

Bumuntong hininga si Yen. "Its been 7 years since we last saw our family at magpapasko na namang hindi natin sila nakakasama." Natigilan ako sa paghakbang at napahilig sa pintuan. Sinubukang hindi makagawa ng ingay para marinig ko ang pinaguusapan nila.

"Yeah. Although we were train to be separated with them. Iba padin talaga kapag nakikita sa personal." Si Lia.

"After this mission, I will retire from military." Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Reyla.

"Same! Gusto kong bumuo na ng pamilya. Tumatanda na tayo." Yen.

Bigla akong nalungkot habang nakikinig sa pinag-uusapan nila.

"Ako gusto ko muna mag-travel. Parang bigla akong nanawa sa apat na sulok ng lugar na ito. Kaya hindi ko 'rin masisi si Keisha kung gusto na 'din niyang makawala dito. Kahit tayo—pakiramdam natin bilanggo tayo." Reyla.

Sabay-sabay silang napa-hinga ng malalim.

"I just want whats the best for our girl. I hope that she will be grow into a mature woman. Magiging walang kwenta ang mga training niya sa halos ilang taon kong hahayaan lang siyang mabulok dito. She can protect herself now. Talong-talo na nga ako sa galing niyang mag-shooting. I just hope that her parents will give him the freedom that she wanted." Si Lia. Tumulo ang luha ko sa sinabi nila.

"Magiging payapa lang ako kung mangyayare 'yan. She have the world ahead of us. She should not be hidden. She's genius, skilled, beautiful and kind, the world deserve her...hindi natin alam kung ano ang kaya niyang i-contribute sa mundo. And I'm excited to see that kind of version of her." Yen.

"Kung darating man ang pagkakataon na hindi na niya tayo kasama during those time...I hope she will contact us. For the past years-although shes a client naituring ko na din siyang nakakabatang kapatid. Sana hindi niya tayo makalimutan." Nanikip ang dibdib ko habang pinapakinggan sila. I wipe my tears and slowly go down...tinuloy ko ang naiwan kong pagkain nang malungkot. Somehow they're conversation makes me sad. That after those years that I'm with them...they will leave me. Nasanay na akong nasa tabi sila...halos sila ang humalili sa presensya ng aking mga magulang. With them I feel like I have an instant sister but now I realized that I am all alone, may mga sarili nga pala silang buhay na sinantabi para lang protektahan ako. At kung darating ang panahong iiwan nila ako at babalik na sa buhay na sinantabi nila—mag-isa nalang ulit ako.