Twenty One

54 5 3
                                    

Twenty One

Hating gabi na pero nandito padin kami sa terrace ng aking kwarto. We both watch the moon and the stars above us.

Hindi kinaya ang katahimikan. Nagsalita ako. Ilang beses na akong binabagabag ng isip kong ito. I know I didn't mean on why I didn't contact him before. But I still want him to know that I did everything to contact him...its just that our destiny just don't match up that time.

"I'm sorry." Marahan kong pinakawalan ang bawat salita sa kailaliman ng gabi.

I can feel how his face slowly look at me.

"I know that I promised to contact you back then." Para akong nakasalang sa silya elektika, grabe ang tahip ng aking puso.

"It just that my phone got lost and I didn't have any means to contact you. I also ask Reyla about you...but after they resigned. Nawalan na din ako ng pag-asa." Malungkot kong saad then I drop my eyes on him.

Nagkatinginan kami. His eyes are screaming of something deep, its in pain and yet gentle.

"Where did you lost your phone?" He asked me carefully. Napaisip ako sa sinabi niya.

"I don't know, maybe in the basement? Or when we are running? Hindi ko na matandaan kung saan."

He look at me intently and sighed heavily. Gumaan ang mga mata niya dahil sa pinagtapat ko.

"Nagalit ka ba?" Wala sa sariling tanong ko sa kanya. Nag-iwas siya ng tingin at pinanatili ito sa kabihasnan.

"Of course."

I smiled sadly at iniwas na 'din ang titig sa kanya. The cold night wind suddenly emerged on us, reason why my hairs are slowly dancing with it.

"Naghintay?" Tanong ko ulit. I crossed my arms to protect myself from the wind then I caught him looking at me lovingly.

"I've been waiting for you, kahit noon pa man at hanggang ngayon." My lips parted at what he just said. May kung ano sa aking sistema na nagdiriwang dahil sa sinabi niya. Lahat ng speculation ko about sa kanya ay tama, he really did still like me.

Nagpaligsahan kami ng titig hanggang sa unti-unti siyang lumapit sa akin. He stand in front of me like he's shielding me from the cold wind.

Nakatalikod siya sa akin ngayon at nakatanaw sa tanawin while my eyes are fix on him. His back and how tall he is now, his disheveled hair...all of it, felt so perfect.

Wala naman na sana itong bilang, but I still want to share how I lived in cage back when we were young, in Masbate.

"I'm living in Masbate since I was 9 years old." Pauna ko sa kanya. Mas lalo kong hinilig ang aking sarili sa double door ng terrace at nakahalukipkip na nakatitig sa kanya. Unti-unti siyang humarap and his eyes are now more visible because of the light in my room.

"I was hidden, our family are receiving death threats. Sa takot nila Mommy na mapahamak ako, itinago nila ako sa liblib na lugar na 'yun." He lick his lips while listening at me.

"I've been homeschooled for almost 7 years..." malungkot akong napapikit nang maalala kung gaano ko pinaglaban na maging isang normal na estudyante at matamasa ang kalayaan.

"Sa kagustuhan kong makalaya sa apat na sulok ng bahay na 'yun. I convinced them to let me study in our school." Mapait akong napangiti sa harap niya habang seryosong seryoso siyang nakikinig at nakatitig lamang sa akin.

"They let me...and thats where I meet you." I said to end my stories.

"So Tita Reyla is really not you're aunt?" Natawa ako sa sinabi niya nang maalala kung gaano siya ka-galang kay Reyla noon.

Hidden HeiressWhere stories live. Discover now