Marry Me, Mary

Zac's POV: Days without my life, my love, my lady.

Zac's POV: Days Without Her.

No. Mary can't live without me. And I am, too. We will be miserable without each other. I promise that I will keep her forever. I need to chase her. Crop Honey out of the picture for a while, I can deal with her later.

Mabilis akong nakapagsuot ng t-shirt at jeans, kinuha ang car keys at lumabas ng kwarto. Naabutan ko si Kellan na umiiyak, tinuturo ang pintuan na pinaglabasan ni Mary. Bigla akong napahinto nang mapansing wala man lang ginagawa si Honey, hindi agad ako nakagalaw, nanatili lang siya sa pagtitipa sa screen ng cellphone niya.

"Kellan, shut up," pag-awat sa wakas ni Honey sa bata.

Ngunit dahil bilang isa siyang ina, inaasahan ko na bubuhatin niya ito't patatahanin, paiinumin ng gatas, lalaruin at tatanungin kung ano ba ang gusto ng bata, ngunit wala. Bakit iba ang pagtrato niya sa bata?

"What? You want to go after her? She didn't likes you, baby," kausap niya sa kanyang anak. Dito ko na naikuyom ang palad ko at lumapit sa bata upang buhatin siya. Agad namang huminto ang bata sa pag-iyak. Pinukulan ko ng hindi makapaniwalang tingin si Honey.

"Wow," bulong ko. "You change...a lot," dismayado kong komento.

"You are staring at the better version of me, Zac," nginitian lang niya ako nang matamis, parang hindi apektado sa nangyari sa aming dalawa ng fiancée ko.

"I saw and I heard what you said to Kellan." Bakas na ang pagkainis sa tono ko. "You didn't even bother lifting and cooed him to stop crying!" Puno ng pagtitimpi kong banggit. Halo-halong emosyon na ang nararamdaman ko mula sa mga pangyayari noon pang mga nakaraang araw, kanina at dumagdag pa ngayon. "And now you're saying that you are the better version of Honey that I known? What the fuck has happened to you?" Nagulat 'ata si Kellan sa pagtaas ng boses ko kung kaya't muli siyang umiyak. "Shh, I'm sorry, baby," pagtatahan ko sa bata at maingat siyang niyakap.

"You. You happened to me, Zac. Mary doesn't deserve your love. You are mine!"

"I can't believe this," pigil-hininga kong banggit. Wala akong naapuhap agad na salita dahil sa pag-amin niya. "Honey," mariin kong pinikit ang aking mga mata bago ko siya muling tinignan. "You clearly can't have me. My heart is reserved only for her–"

"Please Zac," lumapit siya at hinawakan ang isa kong malayang kamay. "Give me a chance to prove to you that I'm much better than her. I know you love me." Hindi ako makapaniwala sa Honey na nakikita ko ngayon. Sa gamit niyang tono ng pananalita ay para siyang desperado, namamalimos ng pag-ibig mula sa taong hindi siya kayang mahalin.

Lebel ng pagmamahal na hinihiling niya.

"I love you, yes. But only as a friend."

"You're only blinded by now, Zac. Soon you'll realize that–"

"Enough." Matigas kong banggit na agad ikanatigil ni Honey, ganoon din si Kellan. Maingat kong binaba si Kellan sa stroller nito bago ko siya muling hinarap. "If I just know in the first place na ganito lang din pala ang balak mo ay sana nakinig na lang ako kay Mary. I believe in you, I trusted you. I even defended you to my fiancée who is so damn jealous about you! That you are an innocent good friend who just wanted to see me and spend some time together with her son and his friend but then you prove that its not," huminga ako nang malalim at binitawan ang mga salitang hindi ko akalaing mababanggit ko sa kanya sa tana ng mga taong pinagsamahan naming bilang magkaibigan. "I wish you never came. I wish you were not here. Everything has been messed up, has been fucked up–"

"What? Because of me?" Puno ng hinanakit na banggit ni Honey. "Now, you are blaming me? She hurt you!" hinawakan niya ang dalawang kamay ko, "I can't ever hurt you, Zac. Not the man I love!"