Badboys and good(bad)girls

Hoofdstuk 31

Het duurde wat langer dan verwacht maar hier is het nieuwe hoofdstuk:) laat in comments je mening achter.

POV Alison
Waar ben ik? Verbaasd kijk ik om me heen in de donkere ruimte. Ik wil opstaan, maar ik merk dan pas dat mijn voeten en handen zijn vastgebonden. Ik probeer het touw los te trekken, maar het lukt niet. Ik zit op een houten stoel en het zit niet echt fijn. Zwak uitgedrukt. Opeens komen de herinneringen weer terug. Justins verhaal, het gevecht. Al die mensen. Hoelang zit ik hier al? En waar is Liam? Net op dat moment hoor ik geluid. Mijn ogen zijn al wat gewend aan het donker en wanneer ik de kant van het geluid opkijk, zie ik hem. Hij ligt bewusteloos op een bed en ook hij is vastgebonden. 'Liam? Liam wordt wakker!' Roep ik wanhopig. Langzaam opent hij zijn ogen. Wanneer hij mij ziet, schieten zijn ogen helemaal open. Hij probeert ook omhoog te komen, maar bij hem lukt het net zo goed als bij mij. 'Ali shit gaat het?' Ik knik. 'Ja het gaat. Alleen een beetje hoofdpijn. Waar zijn we?' Hij haalt zijn schouders op. 'Ze hebben verschillende schuilplaatsen, maar ik denk dat de kans het grootste is dat we in het hoofdgebouw zitten.' Ik knik langzaam. Dan bedenk ik me opeens iets. 'Wat is er met Luc en Peter gebeurd?' Liam zucht diep. 'Die zijn het huis nooit binnen geweest. Ik denk dat ze gesnapt zijn en al bewusteloos waren voor het gevecht begon. Ze willen nooit meer gevangenen dan nodig is, dus ze schakelen het liefst op tijd al zoveel mogelijk mensen uit.' Ik knik begrijpelijk. Ik begin weer na te denken over de situatie waar we inzitten. We zitten allebei vast op een plek waarvan we niet weten waar die is en mijn eigen f*cking broer zit in een gang die ons heeft ontvoerd én ze willen mij bij hun gang. Hoe gaan we hieruit komen? Ik word uit mijn gedachten gehaald door harde voetstappen die deze kant op komen. Ik kijk verschrikt naar Liam die er ook niet gerust uitziet. Ik herken die voetstappen uit duizenden, maar ik word er dit keer niet vrolijk of gerustgesteld van. De deur schiet open en Justin verschijnt in de deuropening met een grijns op zijn gezicht. Ik word er gewoon ziek van. 'Ik zie dat jullie eindelijk wakker zijn. Dat is zeker mooi. Nu kunnen we gaan beginnen.' Verbaasd kijk ik van Liam naar Justin. 'Waarmee beginnen? Justin wat doe ik hier? Ik kom echt niet bij jullie gang. Zet die gedachte maar uit je hoofd.' Bij die woorden lijkt zijn grijns te groeien. 'We gaan beginnen met een training lief zusje. En ik ben blij dat je dat zegt, want daar heb ik natuurlijk ook aangedacht. Ik weet hoe koppig je kan zijn. Opeens verschijnen er nog 2 jongens achter Justin. Als ik goed kijk, herken ik ze als Vince en Patrick. De vrienden van Brad. Ze komen de kamer binnen. Patrick loopt naar Liam toe en Vince naar mij. Ze maken ons los, maar er is geen kans om weg te rennen. Vince pakt me meteen stevig vast. De pijn van de harde greep is blijkbaar van mijn gezicht af te lezen, want wanneer Justin mijn gezicht ziet wordt hij boos op Vince. 'Hé je hoeft haar geen pijn te doen! Zorg er alleen voor dat ze niet wegloopt.' Ik rol met mijn ogen, maar de greep wordt meteen losser. Vince begint te lopen en ik ben gedwongen voor hem uit te lopen. Als ik achter me kijk, zie ik dat we worden gevolgd door Liam en Patrick. Justin loopt voor ons. We gaan een paar gangen door, maar uiteindelijk stoppen we voor een grote deur. Verbaasd kijk k naar Justin die op een paar knoppen drukt. Er klinkt een piep en de deur schuift open. Een grote donkeren zaal verschijnt en we lopen naar binnen. Justin knipt het licht aan en er verschijnen ontzettend veel sportartikelen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er. Verbaasd kijk ik Justin aan die weer een grote grijns op zijn gezicht heeft. 'Justin wat heeft dit te betekenen? Wat moet k hiermee?' Hij zegt niks, maar in plaats daarvan wenkt hij naar Patrick. Hij loopt samen met Liam naar een stoel in de hoek die me nog niet eerder was opgevallen en daar bindt hij hem aanvast. Ik slik. Bang voor wat er komen gaat. 'Nou zusje, dit is hoe het zal zijn. Jij gaat trainen zodat je nog beter bent en uiteindelijk kom je bij onze gang.' Ik trek een wenkbrauw op. 'En als ik weiger?' Vince begint te grinniken en Justin en Patrick kijken elkaar gemeen aan. 'Dan gebeurt er dit.' Een deur gaat open en een dikke man met een touw in zijn hand komt de kamer binnen. Hij loopt zonder iets te zeggen naar Liam toe en hij maakt het touw los. Ik wil schreeuwen, maar Vince heeft zijn hand voor mijn mond. Liam wordt meerdere keren geslagen en er rollen tranen over mijn wangen. Ik wil een andere kant opkijken, maar Vince zorgt ervoor dat dat niet kan. 'Stop maar. Ze heeft het wel begrepen,' roept Justin, maar ik let niet op hem. De tranen glijden nog geluidloos over mijn wangen terwijl ik naar Liam kijk die met gebogen hoofd op de stoel zit. Zijn armen en benen staan vol blauwe plekken en ik haat het dat ik niks kon doen. Ik haat het om zwak te zijn. Ik kijk Justin aan en ik weet zeker dat hij kan zien hoe gebroken ik ben. Maar ik ben nog niet klaar met hem. Vince haalt zijn hand voor mijn mond vandaan en Justin knikt als teken dat ik kan praten. Ik haal diep adem. 'Oké. Ik ga trainen.' Liams hoofd schiet omhoog, maar hij kan niet protesteren, omdat er een doek voor zijn mond zit. Het komt goed Liam, zeg ik in gedachte tegen hem. Ik haal ons hier weg. Justin grijnst naar de andere jongens en slaat zijn armen vol trots over elkaar. 'Ik wist wel dat je slim was. Laten we maar meteen beginnen.' Ik hoop dat dit lukt...

Dit was het :) wat vonden jullie ervan? Let me know!