Yasak Elma

İlk İnkar

Merhaba Sevgili Okuyucularım ! :)

Öncelikle yeni bölümü bir gün geciktirdiğim için,affınıza sığınıyorum. 

Heyecanlı bir bölüm olduğunu düşünüyorum.Yasak Elma'nın her bölümü benim için gerçekten çok özel..

Bölüm şarkısı,bölümü yazarken sürekli dinlediğim şarkı oldu.Bu nedenle okurken dinlemeniz,şiddetle tavsiye edilirrr !

Bölüm ithafı,sadık okuyucularımdan olan, itsmebeyonceknowls 'a :)

Lütfen yorumlarınızı paylaşmayı unutmayın !

Yazdığınız her kelime,beni başladığım işin devamını getirmeye,daha çok itiyor..

Benim ilham perilerim sizlersinizz.. (:

Sevgiler..

Simge.

Ertesi günü okula gitmedim. Sonra ki iki hafta ise Kadir okula gelmedi. Bu iyi olmuştu çünkü onu tekrar görmeye hiç hazır değildim.

Finaller başladığın da, sınavda tek boş yer benim yanımdı. Kapıdan içeri girdiğin de yine çok yakışıklı görünüyordu. Siyah t-shirtünden taşan kol kaslarına gözüm kaydığında, yutkundum. Bu kadar güzel olmak zorunda mıydı sanki ? Gözlerimiz buluştuğun da, telaşla gözlerimi kaçırdım. Hala onu seviyor olduğumu bilmek, karnıma ağrıların girmesine sebep oluyordu. Bunu onunda bilmesine gerek yoktu.

Yanıma geldiğinde usulca sordu.

"Oturabilir miyim ?"

Ona bakmamaya çalışarak, cevapladım.

"Hayır dersem oturmayacak mısın ?" Diyerek homurdandım.

"Hayır, istemezsen oturmam.." Derken sesi kulağa hüzünlü geliyordu. İstem dışı olarak, kafamı kaldırıp ona baktım. Gözleri eskiden beni seven Kadir gibi bakıyordu yine. Daha doğrusu beni sevdiğini sandığım Kadir gibi.

"Sorun değil, oturabilirsin.." Dedim sessizce. Babasının en büyük ortağı olduğu okulda, tek boş yer benim yanımken, onu kovacak değildim.

Cevap vermeden yanıma oturduğun da, kolu koluma temas etti. Hafifçe irkildim. İrkildiğimi hissetmiş olacak ki,

"Afedersin.. " diye mırıldandı. Bir an içim acıdı. Bana dokunduğu için benden af diliyordu. Oysa bir kaç ay önce, defalarca kez aynı yatağı paylaşmıştık. Şimdi böyle yabancı gibi olmamız, içimi acıtıyordu. Bugünleri yaşama sebebimiz aklıma gelince, öfkem ağır bastı.

"Bir daha olmasın !" Dedim terslenerek. Karşılığın da sadece bir iç çekiş duymuştum. Sınav kağıtları önümüze konduğun da, sorulara gömüldük. Sınav başlamadan hemen önce, fısıldadığını duysam da, karşılık vermemeyi tercih etmiştim.

"Başarılar külkedisi.."

Sınav boyunca her soruyu en az on defa okumak zorunda kalmıştım. Yanımda Kadir varken, sorulara dikkat kesilmem imkansız denecek kadar zordu benim için. Ayrıca bunca zaman sonra bana tekrar külkedisi diye hitap etmesi, kalbime dokunmuştu. Onu özlüyordum, hem de deliler gibi.

Sınav süresi boyunca kağıdı son ana kadar vermemek adetimdi ama Kadir genelde yirmi dakika da, kağıdını teslim edip çıkardı. Bu defa o da sonuna kadar kalmıştı. Demek sorulara kendini veremeyen bir tek ben değildim. Gülümsememe engel olamadım.