Αγαπητή κ. Αθανασίου...

Αγκαλια!

Στο τελος νικησα και οταν το ειπε ο διαιτητης ετρεξα πανω στην Χαρα και την αγκαλιασα σφιχτα ενω ειδα την Αθανασιου να μου χαμογελαει. Μετα απο λιγο μπηκε και η Νικολ μεσα και με αγκαλιασε.

" αα ρε σκατο νικησες παλι" μου ειπε ενω με φιλησε στο μαγουλο

Της χαμογελασα και πηγα να παρω τα πραγματα μου να φυγω σιγα σιγα. Αλλα με σταματησε η Χαρα.

"που πας;" με ρωτησε

"σπιτι μου;"

"οχι οχι παμε πρωτα στο νοσοκομειο. Η μυτη σου ειναι χαλια. Εχει μελανιασει και τρεχει ακομα αιμα."

"πφφ" δεν μου αρεσουν και πολυ τα νοσοκομεια και αν δεν υπαρχει σημαντικος λογος δεν παω.

"μπραβο Αθηνα ηξερα οτι μπορουσες να τα καταφερεις" με εβγαλε απο τις σκεψεις μου η Αθανασιου.

Οοο ναι!

"ευχαριστω" της ειπα με ενα χαμογελο.

Αν και ειχαμε ερθει λιγο πιο κοντα, εννοω εκτος σχολειου ηταν και παλι απομακρη. Ειμαι σιγουρη οτι κατι κρυβει. Μηπως ερωτικη απογοητευση ή κατι τετοιο.

Πηγα με την Νικολ και την Χαρα στο νοσοκομειο.

Σκατα

Εχω ενα σιδερακι πανω απο την μυτη μου και λιγη γαζα απο πανω για να μην φαινεται ενω για να μην φυγει εχουν κολλησει την γαζα στα μαγουλα μου. (δεν ξερω πως αλλιως να το εξηγησω). Ευτυχως δεν ηταν κατι σημαντικο αλλα με ποναει και πρεπει να το κρατησω 1 μηνα.

Γυρισα σπιτι και ειδα πως ηδη η ωρα ειναι 5 το απογευμα. Ημουν πολυ κουρασμενη και πηγα για υπνο. Ξυπνησα στης 7 και διαβασα μεχρι της 9. Εφαγα κατι, ειδα λιγη τηλεοραση και επεσα για υπνο. Ημουν πολυ κουρασμενη.

~πρωι~

Ξυπνησα απο εναν αλλο διαφορετικο θορυβο.

Της πορτας

Με νευρα σηκωθηκα να ανοιξω.

Ηταν η Νικολ

"τι θες;" την ρωτησα ριχνωντας της ενα δολοφονικο βλεμμα.

"ηρεμισε κοπελια. 11 ειναι η ωρα."

"ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ" της φωναξα

"για αυτο. Μην χασεις ολο σου το πρωι στο κρεβατι. Ντυσου να παμε για πρωινο"

Πηγα να μιλησω αλλα με διεκοψε

"δεν ακουω κουβεντα. Πανω τωρα!"