Αγαπητή κ. Αθανασίου...

ξυλο!

Δεν περασαν περισσοτερες απο δυο μερες και καθως εβγαινα απο την ταξη επεσα παλι πανω της.

"οχ! Χιλια συγνωμη και παλι"

Μου χαμογελασε και ειπε

"την επομενη φορα θα ειμαι πιο πισω"

"με θελετε κατι;"

"ναι. Πρεπει να τελειωσουμετο προγραμμα για την εκδηλωση. Μονο αυτο και ειμαστε ετοιμοι"

"ωραια. Ειχαμε πει πως θα ερθετε σπιτι μου"

"ναι αλλα δεν ξερω, μηπως οι γονεις σου γυρισαν"

"δεν γυρνανε ποτε. Και να γυρισουν φευγουν αμεσως" ειπα ψιθυριστα αλλα αρκετα για να ακουσει και κατεβασα το κεφαλι μου.

Εβαλε τα χερια της στου ωμους μου και με κοιταξε τρυφερα. Οσο τρυφερα μπορεις να κοιταξεις και να χαμογελασεις σε καποιον. Θα προτιμουσα ενα φιλι! Μεγαλο!

"ε τοτε θα ερθω. Μην σε αφησω και μονη. Υπαρχουν και κινδυνοι"

"γιατι θα με προστατεψετε αν γινει κατι;" την ρωτησα ενω ενα διαβολικο, στραβο χαμογελο επαιζε στα χειλη μου.

"φυσικα" απαντησε

"μπαα δεν νομιζω. Πιο πιθανο ειναι να προστατεψω εγω εσας"

"χμμ ωραια τοτε. Εχω και σωματοφυλακα" με ειρωνευτικε

"ναι εχετε! Τα λεμε στις 6 σε αυτη την διευθυνση"

Της ειπα και της την εγραψα σε ενα χαρτακι.

"τα λεμε" απαντησε και γυρισε να φυγει.

Και ρωτω! Επιτηδες κουναγε ετσι τους γοφους της; ηθελε να με αναψει παλι; και πως θα σβησω;

"ξερω οτι με κοιτας. Και δεν θελω να ξερω που!"
Μου φωναξε απο μακρυα.
Χαμογελασα ενω τα μαγουλα μου πηραν ενα ροζο-κοκκινο χρωμα. Βγικα εξω στο προαυλιο και εψαξα για την Νικολ αλλα ενιωσα καποιον να με χτυπαει στον ωμο και γυρισα.

"εδω ειμαι μην με ψαχνεις" το σκατοπαιδο

"καλε γιατι εισαι σαν ντοματα και χαμογελας σαν χαζο;" συνεχισε

"εχω πολλα να σου πω" της απαντησα και της επιασα το χερι τραβωντας την να κατσουμε σε ενα παγκακι.

"συγνωμη πριν μου πεις τι εγινε μεσα σε 5 λεπτα που χτυπησε το κουδουνι να σε ρωτησω κατι"

Την εγνευσα. Εκανα το λαθος και την πηρα στα σοβαρα. Ποια; την Νικολ!

"γιατι καθομαστε; σχολασαμε. Δεν ξερω αν το καταλαβες. Αλλα βεβαια εχεις αλλου το μυαλο σου"