Αγαπητή κ. Αθανασίου...

Αποκαλυψεις, παρεξηγησεις και αντιπαθειες

Ελενας ποβ

Το πρωι οταν ξυπνησα συνειδητοποιησα οτι καποιος με κρατουσε σφιχτα απο πισω. Οταν θυμηθηκα τι εγινε χθες χαμογελασα στον εαυτο μου γιατι ειχε πολυ καιρο καποιος, μαλλον καποια να με πιασει ετσι... ακομα ομως δεν εχω πει τα παντα στην Αθηνα και πραγματικα δεν θελω.

Μπορουσα να νιωσω την ανασα της στον λαιμο μου.. κατι που με ανατριχιαζε.. ή μαλλον.. με αναβε κιολας.

Ενιωσα να κουνιεται και ετσι αλλαξα πλευρο ωστε να μπορεσω να δω το προσωπο της. Κοιμοταν πολυ γαληνια, ησυχα... και θα μπορουσα να ξυπναω καθε μερα ετσι.

"Σταματα να με κοιτας" ειπε ξαφνικα χωρις καν να ανοιξει τα ματια της. Ευτυχως δηλαδη γιατι δεν ηθελα να με δει που ειχα κοκκινησει.

"Πως το καταλαβες;" ρωτησα, μην κριβοντας την περιεργια μου.

" το νιωθω" απαντησε χωρις παλι να ανοιξει τα ματια της.

" κοιμησου ειναι νωρις" συνεχισε

"Μα ειναι εντεκα"

"Και; ειναι διακοπες" ειπε ενω με τραβηξε περισσοτερο κοντα της.

"παω να φτιαξω πρωινο" απαντησα ενω σηκωθηκα.

Ημουν στην κουζινα και εφτιαχνα καφε οταν ακουσα βημματα απο πισω μου αλλα δεν γυρισα.

"Τι ειναι αυτο;" ρωτησε και γυρισα να δω τι εννοουσε.

Κρατουσε το δαχτυλιδι μου.. και τωρα;

"Ε-ε ει-ναι... ενα δαχτυλιδι μου" τραυλισα φοβωντας τι προκειτο να ακολουθησει

"Ναι αλλα δεν φαινεται σαν ενα οποιοδηποτε δαχτυλιδι... ειναι.." σταματησε λιγο ενω το κοιταξε καλυτερα και επειτα ξανα μιλησε

"Ειναι δαχτυλιδι αρραβωνων"

Τα παρατησα. Ηξερε.. και δεν μπορουσα να της πω ψεμματα.

"Ναι ειναι.." απαντησα κατεβαζοντας το κεφαλι μου

"Εισαι αρραβωνιασμενη;" ρωτησε φανερα πληγωμενη

"Ναι" ψελλισα νιωθοντας τυψεις

"Ελενα τι γινεται; μου ελεγες ψεμματα;"

"Οχι οχι. Αχ" αναστεναξα μην μπορωντας να βρω τις καταλληλες λεξεις ωστε να της περιγραψω την κατασταση. Δεν ηξερε...

"Τον αγαπας;" ρωτησε καρφωνοντας με με τα ματια της, με πληγωμενη φωνη.

"Ε-εγω.. δεν.." δεν με αφησε να τελειωσω