Αγαπητή κ. Αθανασίου...

Πανελληνιες!

Αθηνας ποβ

Ειχα την Ελενα στην αγκαλια μου αποκοιμησμενη ενω εγω δεν μπορουσα να κλεισω ματι παρα μονο να σκεφτω οσα εγιναν το βραδυ.

Πρωτη φορα ενιωθα τοσο φοβο μεσα μου.

Φοβο μηπως χασω την Ελενα.. Δεν θα μπορουσα να φανταστω πως θα ηταν να ειμαι πια μονη...

Οχι.. Δεν θα το αφησω να συμβει.. Καλυτερα να ειμαι εγω καλυτερα οτι συμβει να συμβει σε εμενα..

Ενιωσα να με σφυγγει και να κουλουριαζεται περισσοτερο μεσα στην αγκαλια μου και μετα απο λιγο την ακουσα να ψιθυριζει:

“δεν κοιμασαι;”

“δεν μπορω” απαντησα

“φοβασαι;” ρωτησε και σηκωσε το κεφαλι της για να με κοιταξει στα ματια.

Απλως εγνευσα καταφατικα φοβουμενη μηπως μιλωντας αρχισω τα κλαμματα.. Κατι που δεν επρεπε αυτη την στιγμη. Επρεπε να ειμαι δυνατη.. Επρεπε να προστατευσω την Ελενα.. Οτι και αν μου κοστιζε.

“κοιμησου θα τα πουμε το πρωι” την ακουσα να λεει

“δεν μπ-” προσπαθησα να πω αλλα με εκοψε

“εισαι κουρασμενη και το ξερω. Κοιμησου σε παρακαλω.. Ειμαι εδω” απαντησε και με φιλησε γλυκα στα χειλη.

Χωρις αλλη αντιρρηση εκλεισα τα ματια μου και προσπαθησα να κοιμηθω.

~~~

Ξυπνησα απο τον ηχο που εκαναν καποια χαρτια.

Ανοιξα τα ματια μου σιγα σιγα και ειδα πως εξω ηταν μερα. Η Ελενα ελειπε απο το κρεβατι ομως οταν κοιταξα καλυτερα μεσα στο δωματιο την ειδα να καθεται ορθια κοιταζοντας την φωτογραφικη.

“τι εγινε;” ρωτησα λιγο ανησυχα και ανακαθησα στο κρεβατι.

“πηρα τηλεφωνο τη Τζιβανακη που σας κανει εκθεση να την ρωτησω για τις εκθεσεις του Στρατου γιατι ηξερα πως ειχατε γραψει μια για την ευτυχια και τον φοβο” απαντησε

"και;” ρωτησα μπερδεμενη

“μου την διαβασε και δεν μπορεις να φανταστεις τι ειχε γραψει. Ελεγε πως ο φοβος του ειναι να τον ξανα χτυπησει ο πατερας του και πως η ευτυχια θα ηταν να ηταν μαζι με καποια κοπελα.. Αν και δεν ελεγε ονομα καταλαβα πως ημουν εγω γιατι την περιεγραφε ακριβως σαν εμενα.. Αν το ξεραμε πιο πριν ισως προλλαβαιναμε την κατασταση” μεχρι να τελειωσει ειχα σηκωθει και ειχα σταθει απεναντι της.