Chapter 10: The Massacre

12K 298 4
                                    


Vienesse POV

Flashback

Nang gabing inaya siya ni Klein na mag stargazing, That's when hurtful memories came flashing back at her like a nightmare.

Tumulo ang luha niya sa isang alaala...

She was young then.

"Vienesse, anak"Tawag ng papa ko sa akin.

"Bakit po Papa?"Inosenteng tanong ko sa kanya.

"Gusto mong mag star gazing?"Malambing na aya sa akin ng Papa ko.

"Opo, I want to see stars shine at night Papa"Masaya naming tinanaw ang kalangitan.

Ginulo niya ang buhok ko.

"When a person dies they become stars and always remember Vienesse even when I am not with you, At night I will be the star that will watch and guide you"Makahulugang turan niya sa akin.

Pagkatapos niyon ay may narinig kaming putok ng baril.

Lumabas kami at ang dating nadatnan naming ay ang duguang katawan ng mama ko.

Wala na itong buhay.

Pilit siyang inilayo ng papa niya sa katawan ng mama niya. Iyak ako ng iyak.

Itinago siya nito sa aparador.

"Kahit anong mangyari wag na wag kang lalabas rito and always remember Papa loves you"Bilin niya sa akin. He hugged me like it was the last.

Lumabas ito at ilang minute lang bumalik ito. But he was not alone.

May mga lalaking pumasok sa bahay naming at walang tigil na pinagbabaril ito.

She saw it with her own two eyes.

She was left alone weeping her heart out. Tila pinagsakluban siya ng langit.

Walang mga kamag anak ang kanyang mga magulang.

Nagpapalaboy laboy ako sa kalsada. Gutom na gutom na siya ngunit patuloy pa rin siya sa paglalakad.

Ilang oras na siyang naglalakad na walang laman ang tiyan. She felt alone and abandoned by the whole world she knew would cradle her from the pain she was feeling that moment.

Hanggang sa sumapit ako sa pinto ng isang bahay.

Nagising akong iba ang paligid. I saw a man.

"Nasaan po ako?"Magalang na tanong ko sa kanya.

"Nasa bahay kita.Bakit ka napadpad rito?Nasaan ang mga magulang mo?"He answered.

Instead of answering she cried. Ikinuwento niya ang nangyari sa mga magulang niya.

Until then Master Keanu treated her like his very own daughter.

She felt that day that her heart turned to stone. Everything changed her.

Even the hardest metal cannot break her. She sought to never be hurt again.

She made her heart Titanuim, unbreakable, ruthless.

End of Flashback

Tumulo ang luha ko nang bumalik ako sa realidad.

Klein's POV

I knocked a few times but there was no reply. I was outside her door.

"Vienesse"I knocked a few times.

Nakita ko siyang nakatanaw sa kawalan at tumutulo ang luha.

If only he could pave away the pain that was written in her doll like face.

I never saw Vienesse this vulnerable. If only he had the magic to turn her cries into laughter.

The feeling was foreign to me. I have the urge to wipe away her tears.

"Klein"Her whole expression was suddenly changed into a cold one.

"Sorry, I barged in. I knocked a few times but you didn't answer. I was worried so I went inside"I sat beside her.

"Just wait a sec"Lumabas ako sa kwarto niya at may kinuha sa ref. I brought a cake, that I bought later that day.

"I don't eat cake, there's so much sweet in it"She refused my offer. I can still feel her agony. Her pain, which I couldn't put an end to.

"Who says we're gonna eat it?"He smiled cunningly.

Kumuha ako ng kaunting icing at nilagyan ng tila pusang mukha ang itsura ko. I also put some on my nose. I made some faces. Finally, I saw her smile. I don't know for some reason it made my day. Something was growing inside me for her. This feeling was unknown to me.

Her smile. It was genuine. It was my first time seeing her smile, from a ruthless assassin I met before.

Pinahiran ko siya ng icing. Nanlaki ang mga mata niya sa ginawa ko.

Kumuha rin siya ng icing, papahiran niya rin sana ako sa mukha nang umiwas ako.

May nakita siyang unan.

"Pillow Fight"Hinampas niya ako ng unan. Gumanti na rin ako. Her face was gleaming with joy I haven't seen before.

Napalakas ang hampas niya kaya nahulog ako sa kama.

I was perfectly still for a moment.

"Klein?"I felt her warm hands touch my face. I saw her worried expression.

"I got you"Tumawa ako ng malakas at tumakbo palabas. She run after me. We chased each other until we got tired.


My Lady ButlerWhere stories live. Discover now