Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 1ο

"Ερμή, φάε το μήλο στον δρόμο" είπα ξερά στον μικρό μου αδελφό.

"Έχουμε ακόμη 30 λεπτά μέχρι να αρχίσει η πρώτη περίοδος" παραπονέθηκε.

"Ναι μα σου είπα χίλιες φορές πως εσύ πας στο δημοτικό κι εγώ πάω στο Λύκειο που είναι πολύ πιο μακριά" εξήγησα εκνευρισμένη. "Μου παίρνει πολλή ώρα να φτάσω"

"Λες και πηγαίνεις" με κορόιδεψε. "Άμα πήγαινες δεν θα ήσουν ξανά στην 3η Λυκείου"

"Ευχαριστώ" είπα ξερά.

"Δεν έχει σάντουιτς;" ρώτησε καθώς έπαιρνε την τσάντα του από το πάτωμα.

"Τελείωσε το ψωμί" απάντησα.

"Δημητριακά;" ρώτησε ξανά.

"Δεν έχει γάλα" απάντησα ξανά κι εγώ. "Θα φέρω το μεσημέρι"

"Και που θα βρεις τα λεφτά;" άκουσα μια ακόμη ερώτηση. "Η μαμά έχει τόσους μήνες να βγει απ' το δωμάτιο της"

"Δουλειά σου εσύ" έτριξα.

Άρπαξα την άδεια μου σχολική τσάντα και τον κοίταξα. Κοίταξα για λίγο τον Ερμή.

Η φανέλα του δεν ήταν σιδερωμένη, αφού η μαμά δεν έβγαινε καν από το δωμάτιο της εκτός κι αν ήταν ειδική περίσταση.

Τα τελευταία χρόνια ήταν σε κατάθλιψη. Από τότε που ο Τάσος, ο άνθρωπος που κάποτε φώναζα μπαμπά μας εγκατέλειψε για μια άλλη γυναίκα στο σπίτι μας επικρατεί χάος.

Βγήκαμε απ' την πόρτα με τον Ερμή. Κλείδωσα κι έριξα τα κλειδιά μέσα στην παλιά, σχολική μου τσάντα. Ο Ερμής περπατούσε ξέγνοιαστος στο πεζοδρόμιο, χαιρετώντας κόσμο.

Φτάσαμε έξω απ' το σχολείο του.

"Έλα εδώ" του είπα.

Γονάτισα για να φτάσω στο ίδιο ύψος με εκείνον.

"Στις 2 ακριβώς θα είμαι εδώ" του είπα.

Ένεψε καταφατικά, κοιτώντας με με τα μεγάλα του γαλάζια μάτια.

Δυστυχώς ή ευτυχώς είχαμε και οι δύο τα μεγάλα γαλανά μάτια του μπαμπά.

Ίσως γι' αυτό η μαμά δεν άντεχε να μας βλέπει.

"Τι θες να φάμε σήμερα;" τον ρώτησα.

"Ό,τι να 'ναι" απάντησε απλά.

"Ω, έλα" επέμεινα. "Είναι ξεχωριστή μέρα σήμερα"

Με κοίταξε απορημένος. Στένεψα τα μάτια και τον κοίταξα απειλητικά. Γούρλωσε τα μάτια και με κοίταξε.