Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 59ο

Από πότε τρώω μαύρη σοκολάτα; Περίεργα πράγματα. Κοίταξα το ρολόι του κινητού μου, η ώρα ήταν 9.

Σε καμιά ώρα θα έρθει ο Ίαν με την παρέα του να βγούμε.

Η αλήθεια είναι πως από τότε που άρχισα να βγαίνω μαζί τους, ξέχασα πως είναι να κοιμάσαι το βράδυ και να είσαι ξύπνια την μέρα. Πλάκα είχε όμως. Ωραία περνάμε.

Έφαγα την σοκολάτα μου κοιτώντας το ταβάνι. Αν και είχα την μουσική αρκετά δυνατά, άκουσα την πόρτα να χτυπά.

"Αντριάνα;" άκουσα τον Ερμή.

Πάτησα παύση και κοίταξα την πόρτα.

"Ναι;"

"Να μπω;" ρώτησε.

"Μπες"

Το καημένο μου, σπάραξε στο κλάμα με τον θάνατο του Σαμ. Εδώ και 2 μέρες δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα. Ακόμα δεν βρήκαμε τον μαλάκα που τον χτύπησε.

Η αλήθεια είναι πως βρήκα λίγο αστείο το ότι ο Ερμής προσπαθούσε να το σκάσει. Αυτό το παιδί και οι ιδέες του.

Τουλάχιστον είμαι ευγνώμων που δεν ήταν αυτός στην θέση του Σαμ.

Μπήκε μέσα και έτρεξε στο κρεβάτι. Κάθισε δίπλα μου και κοίταξε την σοκολάτα μου.

"Την θες αυτήν;" ρώτησε πονηρά.

Γέλασα πνιχτά και τον κοίταξα.

"Αν την θες, φάε την"

Ενθουσιασμένος άρχισε να την τρώει.

"Πώς το τρως αυτό το πράγμα;" ρώτησα απορημένη.

Είναι πικρή, δεν πρέπει να την αποκαλούμε καν σοκολάτα.

"Μου αρέσει" είπε. "Εσένα όχι;"

Ένεψα αρνητικά.

"Αφού δεν σου αρέσει γιατί την τρως; Α, είσαι τρελή εσύ"

Απλά αυτήν βρήκα μπροστά μου.

"Μερικές φορές επειδή κάνεις κάτι δεν σημαίνει πως σου αρέσει κιόλας" απάντησα.

Έξυπνο ήταν αυτό. Αντριάνα η φιλόσοφος. Μη χέσω τρομάρα μου.

"Τελικά έχεις μια πανέξυπνη αδελφή" τον πείραξα.

Συνέχισε να τρώει. Είχε ανοίξει το παράθυρο γιατί κάπνιζα και το δωμάτιο μύριζε τσιγάρο.

"Αντριάνα, να σε ρωτήσω κάτι;"

"Εξαρτάται"

"Γιατί δεν μιλάς με τον Βίκτωρ;"