Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 47ο

Την κοίταξα απορημένη.

Πλάκα μου κάνει έτσι;

Αποκλείεται.

Απλά αποκλείεται, ο Βίκτωρ είναι ικανός.

Αποκλείεται ένας άσχετος ληστής να κατάφερε να τον πληγώσει.

"Άσε τις πλάκες, πες μου τι έγινε" την ρώτησα σοβαρή.

"Δεν σου κάνω πλάκα Αντριάνα, είπαν πως είναι σοβαρά"

Ξεροκατάπια και οπισθοχώρησα.

Άρπαξα την τσάντα μου και την ακολούθησα μέχρι έξω προσπαθώντας να διατηρήσω την ηρεμία μου.

"Πήγαινε πίσω στο σχολείο, θα σε πάρ.." άρχισε όταν με είδε έτοιμη να μπω στο αμάξι μαζί της.

"Δεν πρόκειται να πάω στο σχολείο" απάντησα ήρεμα. "Θα έρθω μαζί σου"

Από την ταραχή της, δεν είπε τίποτα και με άφησε να μπω.

Διάολε!

Αν πάθει κάτι ο Βίκτωρ θα τρελαθώ.

Δεν θα τρελαθώ, θα σκοτωθώ.

Αλήθεια.

Όχι ρε γαμώτο, δεν γίνεται να πάθει κάτι. Και τι πάει να πει είναι σοβαρά; Γιατί είναι σοβαρά; Είναι ο Βίκτωρ.

Ήρεμα Αντριάνα, σίγουρα θα είναι εντάξει.

Λίγο αιματάκι θα είδαν και το έκαναν μεγάλο θέμα.

Η Αθανασία δεν μου είπε να βάλω ζώνη, δεν έβαλε καν η ίδια ζώνη κι έτρεχε σαν μανιασμένη.

Μακάρι να είναι καλά ο Βίκτωρ.

"Τι σου είπε ο διευθυντής;"

"Μόνο ότι είναι σοβαρά και μπορεί να χρειαστεί αίμα" απάντησε κοιτώντας στον δρόμο.

"Που τον πέτυχαν;" ρώτησα ξανά.

"Δεν ξέρω, δεν μου είπαν τίποτα άλλο"

Έστρεψα το βλέμμα αλλού κι έτριξα τα δόντια μου.

Ξυστά θα τον βρήκε, θα είναι μια χαρά.

Εννοείται.

Εξάλλου θα φόραγε αλεξίσφαιρο γιλέκο, έτσι;

Ένιωθα ένα κόμπο στο στομάχι μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο.

Πριν καν σταματήσει εντελώς να κινείται το αμάξι, η πόρτα μου ήταν ανοιχτή.

Κατέβηκα απ' το αμάξι και δεν χρειάστηκε να περιμένω την Αθανασία αφού κι αυτή ήταν εξίσου βιαστική. Μπήκαμε μέσα πανικοβλημένες και ψάξαμε για μια νοσοκόμα.