Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 44ο

"Τι έχεις;" ρώτησα απορημένη. "Έγινε κάτι;"

Με κοίταξε σοβαρός. Πιο σοβαρός από ποτέ. Ξερόβηξε και πήρε μια ανάσα. Φαινόταν να ζορίζεται πολύ.

Να αρχίσω να ανησυχώ;

"Είναι κάτι που θέλω εδώ και καιρό να σου πω.." συνέχισε λακωνικά.

"Πες το τότε" είπα ξερά.

Δεν μου αρέσει η αναμονή. Κάτι κακό θα είναι, το νιώθω.

Τελικά γέλασε και άγγιξε την βάση του λαιμού μου.

"Νιώθω πολύ τυχερός που σε έχω" ψέλλισε τελικά.

Θα τον σκοτώσω, 10 χρόνια έχασα απ' την ζωή μου.

"Πας καλά;!" αναφώνησα χτυπώντας τον στο στέρνο. "Νόμιζα πως είχες κάτι σημαντικό να μου πεις"

"Δεν είναι σημαντικό το ότι σε αγ.."

"Έλεος, μην αρχίσεις" τον διέκοψα.

Γέλασε πλατιά και δάγκωσε τα χείλη του.

"Ότι σε αγαπώ" είπε τελικά και με φίλησε. "Και σε νοιάζομαι" συνέχισε φιλώντας με ξανά. "Και θέλω να είμαι συνέχεια μαζί σου. Μόνο μαζί σου"

Τα χείλη του βρήκαν τα δικά μου ξανά.

Αναστέναξα φιλώντας τον, ξέροντας πως τα λόγια του θα με κρατούσαν ξύπνια τουλάχιστον για τα υπόλοιπα 5 χρόνια.

Του είπα να μην τις λέει αυτές τις λέξεις, ειδικά σε μένα γιατί υπάρχει κίνδυνος να τον πιστέψω.

Κι άμα πω να τον πιστέψω, γάμησε τα.

"Σταμάτα να προσπαθείς να με καταφέρεις με τα λόγια" του είπα κοιτώντας τον στα μάτια.

Γέλασα παίζοντας με τα μαλλιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.

"Με κατάφερες ήδη με τις πράξεις" πρόσθεσα.

Γέλασε και με φίλησε ξανά.

"Να σε καταφέρω λίγο ακόμη τότε" απάντησε και με άρπαξε απ' την μέση.

"Μέσα στο αμάξι θα με καταφέρεις;" ρώτησα γελώντας δυνατά.

Άφησε 2 φιλιά στον λαιμό μου και με κοίταξε ξανά. Γέλασε πνιχτά.

"Παντού" απάντησε.

Ρόλαρα τα μάτια και αναπόφευκτα γέλασα ξανά. Τον κοίταξα λίγο πιο προσεκτικά.

Ωραίος είναι. Πολύ ωραίος είναι.

Πόσο τυχερή είμαι πλέον;

"Έλα, πάμε πάνω" συνέχισε και βγήκε απ' το αμάξι.

Με μισή καρδιά άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα κι εγώ έξω απ' το όχημα. Τον ακολούθησα στον ανελκυστήρα και όπως πάντα έπεσα με τα μούτρα στα φιλιά του μόλις έκλεισαν οι πόρτες.