Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 12ο

Έκλεισα τα μάτια μου, νιώθοντας την γεύση του φιλιού του.

Τραβήχτηκα ελαφρά, χωρίς να λάβω ιδιαίτερη αντίσταση αφού με κοίταξε κι ύστερα κούνησε το κεφάλι του.

"Μείνε εδώ για λίγο" ψέλλισε και βυθίστηκε σε έναν βαθύ ύπνο.

Σηκώθηκα από τον καναπέ και τον κοίταξα.

Ρόλαρα τα μάτια κι ανέπνευσα κοφτά. Με γρήγορες κινήσεις του έβγαλα τα παπούτσια και τον έβαλα να ξαπλώσει. Βρήκα ένα μαξιλάρι στον άλλο καναπέ και το έβαλα στο κεφάλι του.

Απο κάτω, όχι από πάνω.

Όσο δελεαστικό κι αν ήταν το αντίθετο.

"Όλα καλά;" ρώτησε η Αθανασία μπαίνοντας μέσα.

Γύρισα και την κοίταξα και καλά χαλαρή. Ένεψα καταφατικά και ξεροκατάπια.

"Μια χαρά" απάντησα.

Ξερόβηξα και έδειξα τον Βίκτωρ.

"Έπεσε ξερός" σχολίασα.

"Υποθέτω θα μείνει εκεί για όλο το βράδυ, είναι υπερβολικά βαρύς για να τον μετακινήσουμε"

Ένεψα καταφατικά.

"Υποθέτω πως πρέπει να σε πάω σπίτι τότε"

"Ναι, μάλλον" είπα απλά.

Αφού έριξα μια ματιά στον Βίκτωρ που κοιμόταν, την ακολούθησα έξω.

"Να κλείσω;" την ρώτησα.

Ένεψε καταφατικά.

Την έκλεισα απαλά και μπήκα στον ανελκυστήρα. Απέφυγα το βλέμμα της χημικού λες και μπορούσε να καταλάβει τι είχε γίνει με ένα βλέμμα.

Οι πόρτες άνοιξαν και βγήκε πρώτη έξω.

Την ακολούθησα μέχρι που φτάσαμε στο αμάξι. Κάθισα στην θέση του συνοδηγού, κλείνοντας την πόρτα λίγο πιο δυνατά απ' όσο έπρεπε.

Η χημικός το αγνόησε και αφού έβαλε μπρος με κοίταξε.

"Βάζεις την ζώνη σου;" ρώτησε.

Την κοίταξα έτοιμη να της την πω αλλά τελικά την έβαλα.

Αφού βγήκε από τον χώρο στάθμευσης, άρχισε να οδηγεί σε αργούς ρυθμούς πλέον αφού κανείς δεν μας κυνηγούσε.

"Σας είδα" έσπασε την σιωπή ύστερα από λίγο.

Γύρισα και την κοίταξα.

Τώρα τι να της πω;

Δεν είναι και ό,τι πιο άνετο αν σκεφτείς πως είναι και καθηγήτρια μου.