Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 60ο

Το πρόσωπο της Χριστίνας.

Σκοτάδι.

Το πρόσωπο του μπάτσου.

Σκοτάδι.

Ένας γιατρός. Μια νοσοκόμα, άλλη μία.

Σκοτάδι.

Ο Ερμής κουνάει τα χέρια του μπροστά στα μάτια μου. Αγάπη μου.
-
-

Ανοιγόκλεισα τα μάτια 2-3 φορές και ξεροκατάπια. Ο λαιμός μου είναι πιο ξηρός κι απ' την έρημο Σαχάρα. Το κεφάλι μου θα σπάσει, το νιώθω έτοιμο να εκραγεί.

Όχι νοσοκομείο, όχι νοσοκομείο.

Σήκωσα το χέρι μου αδύναμα και το κοίταξα. Σωληνάκια και βελόνες.

Υπέροχα. Νοσοκομείο.

Το άφησα να πέσει άχαρα στο κρεβάτι. Ο θόρυβος που έκανα, τράβηξε την προσοχή της Χριστίνας που καθόταν λίγο πιο πέρα.

"Αγάπη μου" αναφώνησε πλησιάζοντας με.

Μην ξεκινήσεις τις ερωτήσεις, σε παρακαλώ.

"Παρούσα" απάντησα γελώντας άκεφα.

Με κοίταξε με δάκρυα στα μάτια. Χάιδεψε το κεφάλι μου κοιτώντας με κατάματα.

Με κάνει να ντρέπομαι, γιατί με κάνει να ντρέπομαι;

Γιατί είμαι μια άχρηστη, γι' αυτό.

"Πώς νιώθεις;" ρώτησε.

"Υπέροχα" απάντησα. "Σε λίγο θα έρθουν οι νοσοκόμες μέσα να χορέψουμε"

Το βλέμμα της έγινε αυστηρό.

"Μπορούσες να σκοτωθείς" σχολίασε.

"Το ξέρω" απάντησα.

"Αυτό ήθελες ρε μωρό μου;"

"Όχι" είπα κατσουφιασμένα. "Αλλά και να συνέβαινε.."

Δεν απάντησε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε να με κοιτά μπερδεμένη.

"Ευτυχώς κάποιος ήταν στα καλά του και σε έφερε αμέσως στον νοσοκομείο"

"Ποιος;"

"Δεν ξέρω, ένας νεαρός ήταν" απάντησε. "Έτσι μας είπαν οι νοσοκόμες"

Ένεψα καταφατικά.

"Τι μέρα είναι;"

"Δευτέρα" απάντησε. "Κοιμάσαι σχεδόν 2 μέρες"

"Ο Ερμής;" την ρώτησα.

"Είναι έξω με τον..." άρχισε αλλά σταμάτησε.

Ρόλαρα τα μάτια.

"Ποιος του το είπε;" ρώτησα ενοχλημένη.