We zitten nu allemaal op onze kamer. Benjamin en Guillermo kleffen heel de tijd. Ze beginnen te zoenen. Florence merkt dat ik het zag. Er rollen tranen over mijn wangen. Ik veeg ze weg. Florence trekt me naar haar toe en geeft me een knuffel. Opeens is het helemaal stil en iedereen hoort mij janken. Benjamin komt hand in hand met Guillermo naar me toe gelopen. Benjamin legt een hand op mijn rug. Ik kijk op. Ik kijk Benjamin verdrietig aan. Ik geef hem een knuffel en hij wrijft over mijn rug. Ik heb je zo gemist Benjamin,als je nou eens wist hoeveel spijt ik heb en hoe bang ik ben dan... dan denk ik dat je beter begrijpt waarom ik heel de tijd moet huilen. Het spijt me gewoon zo. Ik begin me gewoon steeds meer een trut te voelen als jullie zo verliefd met elkaar doen. Als je daar niet tegen kan dan moet je maar weg gaan. Benjamin laat me los. En loopt weg met Guillermo. Ik begin nog harder met huilen. Het komt nooit meer goed tussen ons. Ik mis hem zo verschrikkelijk veel. Waarom snapt hij dat niet. Omdat hij een man is en mannen snappen dat minder snel. Denk je? ja dat is gewoon zo.
Dit was hoofdstuk 22. Vragen en een reactie graag in de reacties en zo als gewoonlijk kan je vraag ook privé gesteld worden.
