Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lauren's POV
Καθώς πατάω επάνω στο υγρό πάτωμα του δρόμου μπροστά από το νοσοκομείο, το πρόσωπο μου δημιουργεί μια γκριμάτσα αηδίας. Δεν ήθελα να βραχώ και δυστιχώς δεν έχω ομπρέλα μαζί μου.
Βάζω την τσάντα μου πάνω από το κεφάλι μου, όταν παίρνω την απόφαση να βγω κάτω από το μικρό υπόστεγο του κατωφλιού. Αφήνω μια ανάσα ενώ νιώθω τις κρύες σταγόνες να χτυπάνε τα δάχτυλα μου, που κρατάνε σταθερά την τσάντα επάνω στο κεφάλι μου.
Ένας κεραυνός φωτίζει όλο τον δρόμο για μερικά δευτερόλεπτα. Χριστέ μου. Ο καιρός σήμερα είναι απαίσιος. Συγχαρώ τον εαυτό μου που αποφάσισε το πρωί να βάλει τα μποτάκια του.
Νιώθω μια δόνηση να έρχεται από την βαθιά τσέπη του παλτού μου και χώνω το χέρι μου μέσα της για να το πιάσω. Η οθόνη αφής το κάνει να γλυστράει λιγάκι από τα δάχτυλα μου, μα τα καταφέρνω.
Απαντώ στην κλήση που με καλεί, ενώ βάζω την οθόνη στο αυτί μου. "Γεια σου μωρό μου." λέω χαμογελώντας για να ακουστεί η φωνή μου πολύ γλυκιά.
"Γεια, πήρα να δω τι κάνεις." είναι πάντα τόσο καλός. Νοιάζεται τόσο πολύ για μένα. "Άργησες λίγο σήμερα."
Μένω μαζί με τον Ντίλαν σε ένα όμορφο διαμέρισμα κοντά στο Big Bang. Γνωριστήκαμε μαζί στο Λύκειο και βασικά, η ζωή μου είναι πολύ καλύτερη από τότε. Οι γονείς μου ήταν λίγο περίεργοι. Ο Ντίλαν φρόντισε να με απαλλάξει από εκείνους. Φύγαμε από την Αμερική και ήρθαμε στην Αγγλία. Είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος μου.
Δουλεύει σαν αρθογράφος σε ένα αθλητικό περιοδικό. Η δουλειά του είναι συνδιάσμενη με τα σπορ, γιατί πάντα του άρεσαν.
Εγώ είμαι γιατρός και λείπω πολλές ώρες από το σπίτι. Μου λείπει όλες τις ώρες της μέρας που είμαι μακριά του και απλά χαίρομαι που όταν γυρνάω σπίτι έχω κάποιον στο να αφοσιωθώ και να δείξω την αγάπη μου.
