Συγνώμη για την καθυστέρηση περισσότερες εξηγήσεις στο τέλος του κεφαλαίουπρος το παρόν απολαύστε💕💞💓
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ο εκνευρισμός μου είναι τεράστιος για να νοιαστώ αν θα πάω σπίτι. Ξέρω πως ο Dylan θα με περιμένει εκεί, ξέρω πως μόλις φτάσει θα με πάρει τόσα τηλέφωνα μέχρι να σιγουρευτεί ότι θα μάθω απ'έξω τον ήχο κλήσης του κινητού μου. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Η συμπεριφορά του μας έφτασε εδώ. Θα μπορούσε να το είχε χειριστεί πιο ώριμα.
Εξετίας του έχω καταλήξει στο να περπατώ με τα πόδια πίσω στο νοσοκομείο, ελπίζοντας πως εκεί θα βρω ότι αναζητώ. Μια ηρεμία. Δεν ξέρω γιατί ξεσπάω στις σκέψεις μου τώρα. Αφήνω τον εαυτό μου να βομβαρδίζει το νου μου με συλλογισμούς που με βασανίζουν. Κάτι τέτοια αξιοθρήνητα δευτερόλεπτα που δεν ξες τι θες.
Φτάνοντας έξω από την πόρτα του νοσοκομείου, κοιτάζω το βιβλιοπωλείο από δίπλα. Τα χρώματα των βιβλίων επάνω στα καφετί ράφια μέσα από την καθαρή βιτρίνα καλύπτουν το κενό μέσα μου. Ανοίγω την πόρτα της βιβλιοθήκης και εύχομαι να βρω ένα καλό βιβλίο να ξεχαστώ.
[...]
Διάβασα αρκετά κεφάλαια από διάφορα βιβλία. Κανένα δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Τι έχω πάθει; Χάνω τον εαυτό μου. Αφήνω το τελευταίο πίσω στο τραπέζι ενώ αναστενάζω αθόρυβα. Τα μάτια μου τσούζουν. Χρειάζομαι ένα κρεβάτι και μια ζέστη απαλή κουβέρτα να με ζεστάνει. Πρέπει να ξεκουραστώ.
Ανοίγω το κινητό μου. Καμία κλήση, κανένα μύνημα. Το πείσμα μου μεγαλώνει και τα δάχτυλα μου σφίγγουν την συσκευή μέσα στην παλάμη μου. Προφανώς ο εγωισμός του υπερισχύει στο μέγιστο πλέον. Γνωρίζει πως φταίει.
Σηκώνομαι από την καρέκλα τσιτωμένη και προχωρώ προς την έξοδο της βιβλιοθήκης παρατηρώντας το περίεργο βλέμμα μιας υπαλλήλου πάνω μου.
