-Toxic.

Chapter 16

*Σας συστήνω να το ακούσετε με το τραγούδι*

Τα χείλια του ακουμπούν επάνω στα δικά μου παθιασμένα. Τα χέρια του έχουν ακινητοποιήσει την μέση μου, κρατώντας με κοντά του.

Οι ώμοι μου σφίγγονται, τα χέρια μου ακουμπούν άγαρμπα επάνω στο βαρύ στήθος του, νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει δυνατά έναντι στη σάρκα του.

Προσπαθώ να κρατήσω μια αντίσταση, έτσι ώστε μετά να καταφέρω να με δικαιολογήσω στη συνείδηση μου. Αλλά ξέρω ότι είναι μάταιο. Τα σώματα μας είναι καρφωμένα μεταξύ τους. Με έχει ακινητοποιήσει για ακόμα μια φορά μαζί του, θερίζοντας κάθε τοίχος που είχα φυτρώσει απέναντι του.

Κουνάω ενοχλημένη το κεφάλι μου. Κάτι μέσα μου μου λέει συνεχώς πως πρέπει να δείξω μια δυσφορία. Εκείνος πιέζει παραπάνω το στόμα του επάνω μου, χωρίς να αντιλαμβάνεται την μικρή αντίσταση μου.

Σμπρόχνω το στήθος του μακριά και καταφέρνω να ξεχωρίσω τα χείλια μας. Τα νιώθω πρισμένα και κουρασμένα, παρόλο που αυτό δεν κράτησε πολύ.

Επίσης νιώθω πως με χάνω. Ένας τρομαχτικός άλλος εαυτός μου εξαπλώνεται μέσα μου σιγά-σιγά και δεν μπορώ να το αντέξω.

Εκείνος μοιάζει λαχανιασμένος. Το στήθος του ανασηκώνεται και ξανά πέφτει συνεχώς ενώ κοιτάζει ακόμα το ακίνητο σώμα μου να στέκεται πλέον μακριά του.

Δεν είμαι αυτή εγώ. Που πήγα; Που έχασα την σωστή εκδοχή του εαυτού μου που ήξερε την σειρά της ζωής του; Χάνω τα πάντα αργά, μα το αργά είναι χειρότερο γιατί προλαβαίνεις να αντιληφθείς την απώλεια.. Και δεν υπάρχει χειρότερη απώλεια απο εκείνη του αληθινού εαυτού σου.

Θέλω να πω πως εκείνος φταίει, μα δεν έχω τα λόγια μου έτοιμα πλέον. Φοβάμαι να μιλήσω και νομίζω απλά στέκομαι σαν περίεργη να τον κοιτάω στα μάτια.
Μόνο εκεί.

Προσπαθώ να βρω ένα ίχνος του εαυτού μου, μπας και θυμηθώ ποια ήμουν. Μα είναι ανώφελο, πάντα ήταν απο την μέρα που γνωριστήκαμε. Είναι όντως ένας εξαρτημένος και δεν μπορώ να τον σώσω. Απλά να τον βοηθήσω.

Δεν μπορώ να τον αφήσω να με καταστρέψει. Δεν έχει το δικαίωμα. Και μακάρι να μην υπήρχε αυτή η επίδραση του επάνω μου. Νομίζω αρχίζω να τρελαίνομαι.

Τα μάτια μου υγραίνουν. Τα χείλια μου νεκρά απλά κοκκινίζουν απο το κρύο αεράκι που τα διαπερνά, δροσίζοντας τα απο την φωτιά που τα καίει εδώ και ώρα.