Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lauren's POV
"Είναι πάντα έτσι;" με ρωτάει ο γιατρός μόλις φτάνω στο γραφείο του.
"Δεν έχω ιδέα." ανασηκώνω τους ώμους μου. Αυτό το ατύθασο αγόρι με τα σγουρά μαλλιά που παίρνει ναρκωτικά, θα είναι τελικά πολύ ζόρικο.
"Χρειάζεται να του πας το φάρμακο. Αν δεν το πάρει μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις." μιλάει ο προϊστάμενος μου και μου δίνει το φάρμακο.
Είναι ένα από τα πιο βαριά φάρμακα του νοσοκομείου. Τα καταναλώνουν ασθενείς με πολύ σοβαρά προβλήματα.
Γνέφω και φεύγω από το γραφείο του. Τα ξημερώματα με πήραν τηλέφωνο από την αρχική κλινική που τον είχαν κλείσει. Μου είπαν πως το πρόβλημα του δεν ήταν πολύ σοβαρό, αλλά χρειάζεται να ακολουθήσει μια θεραπεία.
Έτσι, τους είπα πως είμαι γιατρός, και συμφώνησαν να τον μεταφέρουν στο δικό μας νοσοκομείο, όπου και θα μείνει.
Όταν πλησιάζω την πόρτα του δωματίου του, σκέφτομαι για μια ακόμα φορά αν πρέπει να μπω, γιατί μου είπε πως θέλει να μείνει μόνος του. Μα πρέπει να του δώσω αυτό το φάρμακο.
Όταν όμως μπαίνω μέσα, το στόμα μου ανοίγει διάπλατα από το θέαμα. Έχει ανοίξει το παράθυρο και κάθεται επάνω στο τοιχάκι που βγαίνει προς τα έξω, κοιτάζοντας την θέα. Τι στο καλό πάει λάθος μαζί του;
"Κατέβα από εκεί!" λέω και η φωνή μου ακούγεται πολύ ανήσυχη.
Τον πλησιάζω βιαστικά, με το φάρμακο ακόμα στα τρεμάμενα μου χέρια.
Γυρίζει και με κοιτάζει αδιάφορα. Κάνει λες και είμαι κάποια ανόητη φίλη του, που θα τον αφήσει να στέκεται σε ένα τόσο επικίνδυνο σημείο. Μα δεν είμαι φίλη του, είμαι η γιατρός του.
"Κατέβα! Θέλεις να αυτοκτονήσεις ή κάτι τέτοιο;" πραγματικά νιώθω πως θα τρελαθώ. Όσο πιο πολύ τον πλησιάζω, τόσο πιο πολύ η φωνή μου δεν ακούγεται από τον ήχο της πόλης έξω.
"Καλά, καλά." φαίνεται σαν να το διασκεδάζει, μα εμένα με εξοργίζει αυτό. Ξανά μπαίνει μέσα με έναν γρήγορο ελιγμό και εγώ κλείνω το παράθυρο. Το κλειδώνω για να είμαι σίγουρη πως δεν θα το ανοίξει.
"Μην το ξανά κάνεις αυτό! Δεν επιτρέπεται." του λέω με αυστηρό τόνο. Δεν φαίνεται να τον ακουμπάνε καν οι λέξεις μου, κι έτσι τα παρατάω.
"Ο γιατρός μου είπε να σου δώσω αυτό. Πρέπει να το πίνεις κάθε μέρα. Από πίσω γράφει την συνταγή." τον ενημερώνω.
"Πως;" κοιτάζει το κουτάκι με τα χάπια λες και έιναι η πρώτη φορά που βλέπει κάτι τέτοιο.
"Ρίχνεις το χάπι μέσα σε νερό και διαλύεται. Έτσι το πίνεις." απαντώ στην ερώτηση του.
Εκείνος τα αφήνει επάνω στο μικρό τραπεζάκι δίπλα στο κλινικό κρεβάτι και μουγκρίζει.
"Δεν παίρνω μαλακείες." μουρμουρίζει και με κοιτάζει στα μάτια. Τώρα το παρατήρησα πως έχει πράσινα όμορφα μάτια. Ουάου. Εννοώ... Ναι...
"Αυτά θα σου κάνουν καλό, σε σχέση με κάτι άλλα χάπια που παίρνεις. Απλά άκου με." τον βεβαιώνω. Του χαμογελάω όσο πιο γλυκά και ευγενικά μπορώ, έτσι ώστε να με εμπιστευτεί.
"Δεν θα κάτσω να ακούσω κανένα μαλάκα εδώ μέσα." λέει. Τον κοιτάζω σοκαρισμένη. Είναι δυνατόν; Προσπαθώ να τον βοηθήσω και αυτός με βρίζει. Δεν περίμενα να έχει και τους καλύτερους τρόπους, αλλά όχι έτσι.
"Ήμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε." του λέω ξανά. Κοιτάζω εγώ τα μάτια του αυτή την φορά, μα εκείνος μεταφέρει τα δικά του μακριά.
"Αφήστε με να φύγω τότε." με κοιτάζει λες και με μισεί. Μπορεί και να με μισεί. Μα δεν καταλαβαίνω τον λόγο.
"Θα περάσει ο γιατρός για να σε ελέγξει σε λιγάκι." του λέω βιαστικά. Τώρα θύμωσα, δεν είναι καθόλου όμορφη η συμπεριφορά του. Δεν μπορώ να ανταπεξέλθω με τέτοιους ανθρώπους.
Αν τον άκουγε ο Ντίλαν να μου μιλάει έτσι θα του είχε σπάσει τα μούτρα. Μόνο που τον σκέφτομαι, θέλω να γυρίσω σπίτι.
"Ας τολμήσει ο καριώλης." μου απαντάει την στιγμή που εγώ κλείνω την πόρτα του δωματίου και βγαίνω έξω νευριασμένη.
Ενα μικρούλι, αν και χτες δεν εβαλα. Αγρίεψε ο Χαράλαμπος :)
Ελπίζω να σας αρεσε αυτη η μικρή δόση σημερα, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ GHOST READERS (θα σας πρήζω λιγάκι με αυτο, αλλα δω πειράζει για αυτο με αγαπάτε... Μάλλον) ♡
