Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lauren's POV
Όταν έφτασε το βράδυ, ένιωθα τόσο ανχωμένη. Μίλησα στο αφεντικό μου σχετικά με την έξοδο του Χάρρυ. Στην αρχή δεν συμφώνησε, μα κατάφερα να τον πείσω, λέγοντας του πως ήταν κάτι απίστευτα συμαντικό. Τηλεφώνησα τον Ντίλαν, έπρεπε να του πω πως μπορεί να αργήσω σήμερα. Δεν με ρώτησε τον λόγο, οπότε ούτε εγώ του είπα κάτι.
Όταν φτάνει η ώρα, ο Χάρρυ έρχεται χωρίς να με ενημερώσει μέσα στο γραφείο μου.
"Τι κάνεις εδώ;" αναφωνώ. Νόμιζα πως θα τον συναντήσω εγώ μέσα.
Έρχεται προς το μέρος μου βάζοντας τα χέρια του μέσα στις τσέπες του.
"Τώρα θα πάω." ανακοινώνει ενώ σκανάρει όλο μου το σώμα. Αισθάνομαι λίγο άβολα όταν το κάνει αυτό. Δεν είχα ποτέ κάποιον να με κοιτάζει κατά αυτόν τον τρόπο, λες και ήμουν κάποιο πικάντικο φαγητό.
"Δώσε μου μισό λεπτό." μουρμουρίζω και σηκώνομαι από την καρέκλα μου.
Κάνει πως πετάει το μισό λεπτό και εγώ το πιάνω στον αέρα. Είναι πολύ παιχνιδιάρης για ναρκωμανής και γενικά κατεστραμμένος άνθρωπος.
Βγάζω την λευκή νοσοκομειακή μου ρόμπα και την αφήνω επάνω στην καρέκλα προσεχτικά. Δεν θέλω να τσαλακωθεί πολύ. Πρέπει να είμαι ευπαρουσίαστη μπροστά στους ασθενείς και τους συναδέλφους.
Πιάνω το μαύρο μου παλτό από τον καλόγερο και το φοράω γρήγορα. Με παρακολουθεί συνεχώς, χωρίς να κοιτάξει πουθενά αλλού. Αν δεν ήμουν ευγενική θα του έκανα παρατήρηση.
"Πέρασε το μισό λεπτό." γκρινιάζει σαν μωρό. Στριφογυρίζω τα μάτια μου. Πιάνω το κινητό μου πάνω από το γραφείο και το βάζω μέσα στην τσέπη μου.
"Πάμε." του λέω και προχωράω μπροστά. Με ακολουθεί χωρίς να μου πει τίποτα άλλο. Και το μόνο που άκουγα μέχρι να βγούμε από το κτήριο ήταν η ανάσα του και ο ήχος των δυνατών βημάτων του
