Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Harry's POV
Η όραση μου είναι θολή, καθώς και το μυαλό μου, ενώ παρατηρώ την λεπτοκαμωμένη φιγούρα μπροστά μου.
Ξανθά μαλλιά, λεπτά πόδια, γλυκανάλατα ρούχα, γαλανά φοβισμένα μάτια... Ναι σίγουρα είναι η Λόρεν.
Που δεν μοιάζει με εκείνη για την ακρίβεια, μου θυμίζει ένα φοβισμένο ελαφάκι.
Τα μάτια της επεξεργάζονται όλο το σώμα μου. Είναι λες και με το βλέμμα της μπορεί να νιώσει κάθε είδος πόνου επάνω στα κόκαλα μου, να απομακρύνει τις πληγές μου, και να μου δώσει το ναρκωτικό που θέλω.
"Χάρρυ..." η φωνή της ακούγεται σαν αντίλαλος μέσα στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να την ακούω. Τόσο αθώα και... Άψογη.
Πιάνω την μολυβοθήκη από το ηλίθιο γραφείο δίπλα μου και την πετάω επάνω στο τοίχο, προσπαθώντας να αποσυντονίσω τον ευατό μου αλλά και το μυαλό μου από πάνω της.
Μα η φωνή της που ξανά καλεί το όνομα μου, μα αυτή την φορά πιο φωναχτά και φοβισμένα, είναι η μόνη μέσα στο κεφάλι μου.
Νιώθω πως είτε το γραφείο αναποδογυρίσω, είτε την καρέκλα πετάξω από το παράθυρο, μόνο εκείνη θα βλέπω και θα ακούω πλέον.
Την παρατηρώ να έρχεται γρήγορα προς το μέρος μου. Νιώθω τα ακροδάχτυλα της να αγγίζουν το δέρμα του μπράτσου μου. Την σμπρόχνω κατευθείαν μακριά. Φίλε είμαι τόσο τρελός.
Εκείνη με ξανά πλησιάζει. Γαμώ το πείσμα της. Για το καλό της ας φύγει τώρα, ή ας μείνει εδώ για να νιώσει το δηλητήριο να τρέχει από παντού.
"Τι συνέβη;" με ρωτάει ήρεμα. Μοιάζει σαν να μπορώ να κάνω συζήτηση τώρα;
"Δεν μπορώ να καταλάβω. Ήσουν μια χαρά πρίν." είναι σαν να το μουρμουράει στον ευατό της αυτό. Η όραση μου είναι ακόμα κάπως θολή, μα όταν την κοιτάζω καθαρίζει. Τι διάολο.
"Μίλησε μου, τι έγινε;" μου λέει ξανά η φωνή αυτή είναι σαν το υποσυνείδητο μου μέσα στο κεφάλι μου.
