Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lauren's POV
Τα χέρια μου μουδιάζουν, το μυαλό μου αρχίζει να μπερδεύεται, τα μάτια μου γουρλώνουν.
Αυτή την στιγμή, θα μου φαινόταν πιο λογικό αν με χαστούκιζε, παρά αν με φιλούσε. Είναι τόσο περίεργος.
Πλέον δεν υπάρχουν φωνές, ούτε ήχοι. Μόνο μια ησυχία, που πνίγει την γρήγορη ανάσα μου. Τα χείλια του είναι σκληρά, πιεσμένα επάνω στα δικά μου.
Τα χέρια μου έχουν γαντζωθεί επάνω στο μαύρο ύφασμα της μπλούζας του, μπροστά στο σκληρό στήθος του. Ακίνητα, χωρίς να ξέρουν πως να δράσουν, απέναντι σε αυτό.
Το δικό του χέρι έχει παραμείνει στην πόρτα, μα το άλλο βρίσκεται τυλιγμένο γύρω από την μέση μου, πιέζοντας με πάνω του.
Τα μάτια μου είναι ορθάνοιχτα, δεν μπορώ να τα κλείσω, όπως κάνει εκείνος. Νιώθω τόσο σοκαρισμένη. Συντετριμμένη και πάνω από όλα μπερδεμένη. Δεν μπορώ να χαλαρώσω και να το απολαύσω αυτό. Με τίποτα.
Το μυαλό μου σκέφτεται γρήγορα και τον σπρώχνω μακριά μου. Τα χείλια του ξεκολλάνε σαν αυτοκόλλητο από τα δικά μου, και το χέρι του ξετυλίγεται από την μέση μου.
Με κοιτάζει λες και είναι πιο μπερδεμένος από εμένα. Το χρώμα τρέλας έχει φύγει από τα μάτια του, και έχει αντικατασταθεί σε μια άλλη απόχρωση, χωρίς όνομα. Κάτι του έδωσε ζωή και λάμψη, μετά από αυτό.
"Έχω τον Ντίλαν!" λέω στον εαυτό μου δυνατά. Θεέ μου αυτό όλο είναι τόσο άβολο. Να ακούω μόνο την ανάσα του και τίποτα άλλο. Στο μυαλό παίζει η ίδια σκηνή. Εμάς να φιλιόμαστε, τίποτα άλλο. Ούτε καν ο Ντίλαν... Που προσπαθώ να τον σκεφτώ.
"Και εσύ δεν είσαι ο Ντίλαν! Οπότε γιατί...;" δεν μπορώ καν να ολοκληρώσω την πρόταση. Δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση του πλέον.
Πιάνω το κεφάλι μου, σκεπτόμενη ξανά και ξανά όλα αυτά που έγιναν μόλις τώρα. Τι στο καλό; Κοιτάζω μια το πάτωμα και μια τον Χάρρυ. Πως θα μπορέσω να ζήσω μετά από αυτό; Σχεδόν απάτησα τον Ντίλαν! Τουλαχιστον με ανακουφίζει κάπως το γεγονός πως εκείνος έκανε την κίνηση.
