Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lauren's POV
Μίλησα στον γιατρό για την ανάρμοστη συμπεριφορά του νεαρού ασθενή μας. Εκείνος με βεβαίωσε πως δεν χρειάζεται να ανησυχώ, και πως θα πάει να του μιλήσει ιδιαιτέρως.
Εκείνη την στιγμή, θυμήθηκα τα λόγια του. Δεν ήθελε καθόλου τον γιατρό δίπλα του. Προφανώς η επόμενη φορά που θα δω τον κύριο Λάντερς θα είναι στην κηδεία του.
Μου έδωσε και έναν φάκελο με τα στοιχεία του ασθενή. Πρέπει να ξέρω παραπάνω πράγματα για αυτόν. Το όνομα του ήταν κάτι συνηθισμένο, ένα βρετανικό.. Εύκολο να το θυμάσαι. Χάρρυ Στάιλς.
Στο αίμα του βρέθηκαν πολλά στοιχεία που αποδείκνυαν ότι κατανάλωνε ναρκωτικά, αλκοόλ και άλλες βλαβερές ουσίες.
"Νομίζω πρέπει να ελέγξουμε αν πήρε το φάρμακο." μου λέει ο γιατρός ενώ πίνουμε καφέ την ώρα του διαλείμματος.
Σηκώνεται από την καρέκλα του και αφήνει την κούπα του στο ξύλινο γραφείο του.
"Αφήστε το, θα πάω εγώ. Εγώ είμαι υπεύθυνη για τον Χάρρυ." βασικά ο πραγματικός λόγος που θέλω να πάω, είναι γιατί ξέρω πως ο Χάρρυ θα επιτεθεί αργά ή γρήγορα στο παχουλό αφεντικό μου.
"Όπως θες αγαπητή." χαμογελάει και ξανά κάθεται στην θέση του. Εξαφανίζονται από κοντά του όσο πιο γρήγορα μπορώ.
Αφήνω μια ανάσα προτού ανοίξω την πόρτα του Χάρρυ. Είναι η πρώτη φορά που έχω τόσο άνχος για να εξετάσω κάποιον ασθενή. Δικαιολογούμαι όμως, γιατί το αγόρι είναι στα πρόθυρα της τρέλας.
Όταν ανοίγω την πόρτα, ο Χάρρυ κρατάει το κουτάκι με τα χάπια. Δεν δίνει σημασία στον θόρυβο που κάνει η πόρτα όταν κλείνει.
"Πήρες το φάρμακο;" τον ρωτάω ευγενικά, ενώ προχωράω προς το μέρος του.
Γυρνάει το κεφάλι του γρήγορα προς το μέρος μου. Ο τρόπος που τα μάτια του κοιτάζουν το σώμα μου με αποσυντονίζει.
