Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lauren's POV
Η είσοδος του νοσοκομείου γίνεται ορατή στα μάτια μου, καθώς την πλησιάζουμε. Φτάσαμε ως εδώ, μέσα από ένα άγνωστο μονοπάτι. Δεν μου μίλησε, ούτε εγώ σε εκείνον.
Σε όλη την διαδρομή, σκεφτόμουν όλα όσα συνέβησαν. Είμαι ένα ήσυχο κορίτσι, με ένα καλό επάγγελμα, ένα αγόρι που με περιμένει πίσω στο σπίτι... Πως έμπλεξα μαζί με τον Χάρρυ;
Δεν είμαι δραστήριος τύπος. Η ζωή μου είναι απλή, έως και βαρετή. Ποτέ μου δεν ένιωσα δίψα για να εξερεύνηση. Πάντοτε μου άρεσαν τα ήσυχα πράγματα, που έκαναν την ζωή μου μονότονη.
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως θα φτάσω σε σημείο να τρέχω μακριά από τους αστυνομικούς, που παραλίγο να με πυροβολήσουν.
Ο Χάρρυ σταματάει μπροστά από τα σκαλιά και αφήνει μια ανάσα, ενώ με κοιτάζει. Έχει κρατήσει το ανάστημα του ψηλά. Νομίζει πως είμαι ηλίθια; Ότι θα ξεχνούσα όλα όσα συνέβησαν μισή ώρα πρίν;
"Συγνώμη." μουρμουρίζει καθώς τα χέρια μέσα στις τσέπες του κουνιούνται.
Στριφογυρίζω τα μάτια μου. Ένα συγνώμη δεν φτάνει, αλλά τι παραπάνω πρέπει να περιμένω από έναν κατεστραμμένο σαν τον Χάρρυ;
"Το ξέρεις πως έχεις χάσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης μου προς εσένα, έτσι;" τον κοιτάζω, αγνοώντας τον αέρα που χτυπάει επάνω στο πρόσωπο μου. Τα μαλλιά μου ανεμίζουν μπροστά από το πρόσωπο μου ενοχλώντας με.
"Ναι.." κοιτάζει κάτω στα λερωμένα παπούτσια του. Η ερώτηση ήταν ρητορική. Και όχι να μου έλεγε, η άποψη μου δεν αλλάζει.
"Πρέπει να πάω σπίτι." τον ενημερώνω και γυρνάω από την άλλη πλευρά. Αρχίζω να προχωράω προς τον δρόμο του σπιτιού μου, σκεπτόμενη ξανά τα πάντα.
Απογοητεύτηκα που δεν είχε κάτι άλλο να πει. Θα έπρεπε να τον βρίσω. Θα το κάνω μέχρι να πεθάνει, την επόμενη φορά που θα με εκνευρίσει.
