Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*ησασταν ενεργοί αναγνώστες σε αυτη την ιστορια... Μείνετε ετσι! ιλυ❤️
Lauren's POV
Η όλη μέρα πέρασε τόσο αξιολύπητα. Εμβόλια, μετρήσεις, φάρμακα, έλεγχοι, σερβίρισμα, καθάρισμα, ραντεβού, συνταγές φαρμάκων, και τίποτα από όλα αυτά δεν συμπεριλάμβανε εμένα δίπλα στον Harry.
Νιώθω πως μετά από αυτό που συνέβη μεταξύ μας, δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ μόνο του, ή με κάποιον άλλον γιατρό στο δωμάτιο. Φοβάμαι πως από τις ανοησίες του θα μπορούσα να χάσω την δουλειά μου.
Με κάνει να είμαι εντελώς αποσυντονισμένη από τα πράγματα που έχουν πραγματική σημασία. Έγραψα το όνομα 'Harry' επάνω στην λίστα με τα ραντεβού αντί για το κανονικό όνομα του ασθενή, προχωρούσα κοιτάζοντας τριγύρω μήπως τον δω πουθενά να περιφέρεται όπως κάνει συνήθως, και έπεσα επάνω σε μια ηλικιωμένη κυρία, είπα επίσης και την Caren, Harry μια στιγμή.
Η μεσημεριανή ζώνη έφτασε πολύ αργά, όπως και η στιγμή μου για να φυγώ. Κουράστηκα σήμερα, δύσκολο μόνο να το σκεφτώ πως αύριο δουλεύω μέχρι το απόγευμα.
Βγάζω την νοσοκομειακή ρόμπα μου και την αφήνω στους καλόγερους έξω από τα γραφεία. Το κτήριο έχει πολλή ησυχία, διότι οι περισσότεροι τέτοια ώρα παίρνουν τα χάπια ή τα φάρμακα τους και ύπνο, αφότου έχουν φάει.
Πιάνω την τσάντα μου από τον δίπλα καλόγερο όπου βρίσκονται κρεμασμένες και οι υπόλοιπες. Την βάζω στον ώμο μου και βγάζω από μέσα το κινητό μου. Δεν έχω κανένα μύνημα από τον Dylan ή κάποια κλήση. Περίεργο αυτό. Συνήθως όταν κανονίζουμε να με πάρει μετά την δουλειά πάντα με παίρνει ένα τηλέφωνο για επιβεβαίωση. Μπορεί απλά να μην βρήκε χρόνο. Έτσι κι αλλιώς κι εγώ δεν άνοιξα καθόλου το κινητό μου.
