Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Παίρνω τον δρόμο για το σπίτι τρομερά ψυχικά εξαντλημένη. Δεν θέλω να ξανά κοιτάξω αυτό το κτήριο. Θέλω να πάω στο σπίτι μου, να ηρεμίσω.
Ο ουρανός αρχίζει να γίνεται ακόμα πιο μουντός, και τα σύννεφα καλύπτουν την μεγάλη πόλη. Δεν με ενδιαφέρει καν που με φίλησε. Νιώθω το βάρος μιας τοξικής σχέσης μαζί του, που τον αφήνει να με χρησιμοποιεί όσο θέλει.
Οι σκέψεις μου είναι δεμένες με εκείνον και τον τρόπο που μουδιάζει ολόκληρο το σώμα μου απο αηδία μόλις αντιλαμβάνομαι πόσο διεστραμμένος είναι.
Παραιτούμαι απο τα πάντα αυτή τη στιγμή. Δεν έχω ανάγκη την αρρώστια κανενός. Και απο ότι φαίνεται εγώ είμαι τελικά εκείνη που χρειάζεται μια βοήθεια, όχι οι ασθενείς.
Ο εαυτός μου είναι ένα αηδιαστικό κινούμενο ον, που σέρνει τα πόδια του μελαγχολικά επάνω στην άσφαλτο. Νιώθω αηδιαστική γιατί τον άφησα ξανά να κάνει κάτι που φυσικά δεν έπρεπε. Δεν είμαι εγώ αυτή, μα τώρα απαιτώ τον δυνατό εαυτό μου πίσω.
[...]
Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου και μπαίνω μέσα βιαστικά πρώτου με πιάσει ευτυχώς η δυνατή μπόρα.
Τα φώτα όλα είναι σβησμένα, μόνο η λάμπα δαπέδου του σαλονιού δημιουργεί μια ήρεμη ατμόσφαιρα μέσα στον χώρο. Επιτέλους ηρεμία. Μακριά απο όλες τις μαλακίες που θα μπορούσαν να μου τύχουν.
Δεν νομίζω ο Ντίλαν να είναι ακόμα στην δουλειά, εκτός κι αν έχει υπερωρία σήμερα. Πάντως για να είναι το σπίτι τέτοιο νεκροταφείο λογικά λείπει, ή κοιμάται.
"Ντίλαν;" φωνάζω δυνατά. Δεν παίρνω κάποια σύντομη απάντηση και έτσι βγάζω τα παπούτσια και το παλτό μου πηγαίνοντας προς την κρεβατοκάμαρα για τις ευλογημένες μπιτζάμες μου.
Δεν θέλω να φανώ κακιά, αλλά νιώθω καλύτερα που λείπει. Ήταν μια τόσο δύσκολη μέρα γεμάτη με περίεργα συναισθήματα που με κάνουν να νιώθω άρρωστη, οπότε δεν έχω καθόλου όρεξη να δω κανέναν, ούτε την αντοχή να μιλήσω με οτιδήποτε. Ακόμα και με τους τοίχους.
