Gençlerin kendini denediği, ünlendiği ya da dibe gömüldüğü yerdi Karaduman Çeteleri...
Herkesin hayali ise ya Yıldırım Çetesi'nde ya da Kara Çete'de olmaktı.
Fakat Karaduman Çeteleri'nde bu o kadar da kolay değil. Savaşmadan hiçbir şey alamazsınız!
...
Multideki şarkıyla okumanızı şiddetle tavsiye ediyorum. Çok daha etkili oluyor. (Shawn Mendes - Drag Me down -cover-)
İYİ OKUMALAR🌌
*****
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"S-Sen? Giray?"diyebildim sadece. Aradan geçen bir buçuk yıldan sonra tüm ihtişamı ve masumluğuyla buradaydı işte. Anlamlandıramıyordum ama içimde saklanan sevgi kırıntılarının ahankle ona yöneldiğini hissediyordum. Yavaş yavaş benim de yüzümde bir tebessüm oluşuyordu bu sırada. O karşımda gülümserken ben nasıl ona kızabilirdim ki? Hayatım boyunca kalbimi ilk kez titreten, tenimin alev almasını sağlayıp bana hayal kurmayı öğreten kişiydi o. Her şeyiyle özeldi benim için. Her haliyle kususuzdu.
Hiç değişmemişti geçen yıllara inat. Güneşte daha bir parlayan sarı saçları biraz uzamıştı sadece. Mavi gözleri, masumluğun ve hüznün ortaklaşa bulunduğu bakışları, bir kelime bile konuşacak olsa yüzünde beliren gülümsemesi... Hala aynıydı. Hala benim masum prensimdi.
Uzun süredir devam eden bakışmamız gittikçe gerilmeme sebep oluyordu onun yanında her zaman olduğu gibi. Tüm sesler susmuş gibi, sadece nefes seslerimi işitiyordum. Öylece duruyor, ne tepki verebilirdim bilemiyordum.
Yanağımda hissettiğim sıcaklıkla, ağladığımı yeni farkedebildim. Fakat mutluluktan mı yoksa yıllar öncesindeki yaşananlar mıydı buna sebep olan, bilemiyordum. Tek bildiğim onu tekrar karşımda görebildiğimdi. Bu gerçeği; aklıma, kalbime sığdıramıyordum.
Benimkilerden kat kat güzel olan ellerini kaldırdı ve usulca yanaklarıma hücum etmiş olan yaşları sildi. Ardından hep olmayı istediğim yerdeydim; güçlü kolları arasında. İkimizde sıkıca kollarımızı birbirimize dolamıştık. O nasıl duygular ile sarılıyordu bilmiyordum ama ben özlemle sarılıyordum.
"Yağmur, ben çok özür dilerim. Seni kırdığım,üzdüğüm için, sana yaşattığım her şey için. Beni affedebilir misin? Tekrar sevebilir misin?" dedi, benden ayrılıp yüzümü elleri arasına alırken. Bu hareketiyle kaskatı kesildim. Ben daha söylediklerini sindirememişken bir nefes yakınımı gelmesi heyecanlanmama sebep olmuştu. Yaşlarla parlayan mavi gözleri, umutla bakıyordu. Bakışlarımı yere indirirken gülümsedim.
Unuttuğumu sanıyordu ama ben o seçeneği aklıma bile getirememiştim. Sadece aklımın gerilerine atmıştım hislerimi. Zaten unutmak istesemde başaramazdım. Hissettiklerimin bir heves olduğu yanılgısına düştüğünü biliyordum.
Bakışlarım yerde oyalanırken söyleyeceklerim için cesaret arıyordum. Bu sefer geri adım atmamalıydım. "Unutamadım ki zaten." dedim kollarımı boynuna dolarken. Nasıl unutabilirdim bana aşkın tarifini yapan birini?
"O günden sonra her şeyi sorguladım. Aklıma takıldın sürekli ve bir şekilde kendimi o geceyi düşünürken buldum. Sürekli, sürekli o anları yaşadım sanki. Ve ne farkettim biliyor musun..." dedi, tekrar kollarını bana dolarken. Sıcak nefesi ensemi okşuyordu. Bu bile yeterliydi işte benim mutlu olmam için. Devam etmesini bekledim. Kesik kesik nefesler vermeye başlamıştı.
