Mafyanın Esiri

Gerçekler...

İyi okumalar...

Bir insan bu kadar sessizliği isteyebilir  miydi?

Yada sağır olmayı?

Ben istiyordum işte...

Nefes'e bişey olmasını istemezken, onu kaybetmeyi duymak istemiyorum..

Karşımdaki doktora baktım dikkatle. Ağzından çıkan kelimeleri susturmuştum. Devam etmesine izin veremezdim. Bu acıya dayanamazdım.

"Yiğit bey... " deyip sustuğunda doktora baktım tekrar.

" Ablam iyi mi doktor bey. Lütfen iyi olduğunu söyleyin. " demişti Asya.

Sesinden üzüntüsü anlaşılıyordu.
Hıçkırıklarının arasından sormuştu sorusunu.

" Nefes hanım için elimizden geleni yaptık ama başına aldığı darbelerden dolayı beyin travması geçirdi. Ameliyatta kalbini iki kez geri getirmeyi başardık. Fakat, "

" Fakat ne doktor! " bu sefer kükreyerek bağırmıştım. Gözlerim dolmaya başlamıştı.

Dişlerimi sıkarak doktoru dinlemeye başladım.

" Nefes hanımın kalbi durdu. Hastayı hayata döndürmeyi başardık ama yaşaması için onu uyutmamız gerekti." dediginde kaslarımı cattım.

Uyutmak?

"Ne uyutması doktor! " dedim.

" Bakın Yiğit bey, hastayı bilinçli uyutmasaydık kaybederdik. Hastanın aldığı darbe yüzünden beyin fonksiyonları işlemez durumda. Bundan sonra beklememiz gerekecek."

Duyduklarımda ayakda zor duruyordum.

"Yani Ne-Nefes.. " devamını getirememiştim. Kalbim de dilim gibi devamını getiremiyordu.

" Nefes hanım komada. Ne zaman iyileşeceğini bilmiyoruz. Biz uyutmaya devam edeceğiz. Takii beyin fonksiyonları eski haline gelene kadar. " deyip yanımızdan ayrıldı.

Bu kadarına daha fazla dayanamayıp kendimi bıraktım. Dizlerimin üzerine düştüğümde ona yaşattıklarım gözümden bir film gibi geçmeye başlamıştı.

Buna ben sebep olmuştum.

*******

1 Ay Sonra

Telefonumun sesiyle gözlerimi araladım. Başımı kaldırıp bir kaç boyun egzersizinden sonra karşımda melek gibi uyuyan kıza baktım.

Keşke masallardaki gibi bir öpücük ile uyanabilseydi.
Düşüncelerimden ısrarla çalan telefon yüzünden ayrıldım. Elimi cebime atıp telefonu çıkardım. Arayanın Egemen olduğunu görüp kulağıma götürdüm telefonu.

"Söyle Egemen. "

" Yiğit, nerdesin kardeşim sen hala? Toplantı için seni bekliyoruz. " dediğinde hızla kolumdaki saate baktım. Saat 9'u çoktan geçmişti. Kaşlarımı çatıp" Tamam geliyorum. " deyip telefonu kapattım.

Elimi, derin uykuya dalmış Nefes'in masum yüzünde gezdirdim.

1 ay olmuştu Nefes uyuyalı. Onun, sesini duymadan tam bir ay geçmişti.

Her gece yanındaydım ama yetmiyordu. Nasıl yeterdi zaten. Yine de yaşamasına şükrediyordum.

Alnına küçük bir öpücük bıraktım. Geri çekilirken " Akşam yine geleceğim güzelim."  deyip yanından ayrıldım.

Akşam yanına gelecektim. 1 aydır her gün geliyordum ve gelmeye devam edeceğim.

Onun bana ihtiyacı olduğunu biliyordum. Nefes, komaya gitdikten sonra bir çok test yapılmıştı ama beyin fonksiyonları dışında bir sorun yoktu. Ama doktor bu durumun fizikselden çok psikolojik olduğunu söylemişti.