The Last One • Supernatural

1. Dziewczyna o perłowych włosach

Sam i Dean podążali wąską, wysypaną kamieniami ścieżką w stronę opuszczonego szpitala. Stąpali ostrożnie uważając, by żadna zabłąkana gałąź nie wpadła im pod nogi, gdyż trzask najpewniej ujawniłby ich położenie. Młodszy łowca w dłoniach niósł zielonkawą torbę. Z każdym jego krokiem w pakunku coś się przewracało wydając przy tym nieprzyjemny odgłos stukania metalu o metal. Złapał za podłużną zawartość tak, aby nie wydawała żadnych nieprzewidywanych odgłosów i skierował się do drzwi wejściowych. Były metalowe, nieco zardzewiałe w zawiasach. Pewne było, że przy otwarciu wydadzą z siebie masywne skrzypnięcie. Starszy z braci Winchester wyprzedził nieco chłopaka i ostrożnie otworzył drzwi, które jak oboje przewidywali zadźwięczały głośno. Dean zmarszczył brwi. To była ostatnia sprawa, jaką powierzył im ojciec. Wystarczającą porażką było to, że została odnaleziona po 11 latach w stercie papierów. Nie mogli zawalić tego zadania. Wiadome było, że nie będzie łatwo, John bowiem nie napisał w raporcie z czym mają do czynienia. Byli jednak dobrze przygotowani. Mieli anielskie ostrze, w razie kontaktu z demonem, sól i pistolety ze szrutem w razie ducha, dwie solidnie naostrzone maczety w razie wampira, kołki w razie jakiegoś bożka lub czegoś w ten design i jeszcze kilka srebrnych noży. Taszczenie pakunku oczywiście padło na Sama, który nie był zbyt zadowolony tym faktem, jednak przystał na tę sugestię. Podzielili broń i ustalili plan działania - Dean zbada lewe skrzydło, a Sam zajmie się prawym.

Po przeszukaniu dokładnie siedemnastu pokoi starszy Winchester zaczynał przestawać wierzyć, że cokolwiek tu znajdą. Jednak przy dwudziestych drzwiach usłyszał nierównomierny oddech. Po chwili odgłos ustał, a Dean otworzył ostrożnie przyrdzewiałe drzwi. Na środku pokoju stało krzesło z przywiązaną dziewczyną. Jej ręce i nogi były skrępowane tak, że ból musiał być ogromny, jednak ta nie dawała znaku życia. Siedziała tam tylko ze spuszczoną głową. Jej kończyny były rozluźnione, co było bardzo trudne przy tego typu więzach. Mężczyzna odłożył latarkę na ziemię kierując światło w stronę krzesła i podbiegł do dziewczyny. Sprawdził jej puls, a po upewnieniu się, że żyje rozwiązał krępującą ją linę, zaczynając od dłoni a kończąc na sznurze wokół talii. Podsadził nieprzytomną wygodniej na siedzeniu, w razie gdyby obudziła się w niewygodnej pozycji. Następnie wyjął komórkę z kieszeni kurtki i wysłał do brata krótką wiadomość nakazując mu przyjść do pokoju numer 21. Siedział tak i wpatrywał się w dziewczynę. Nie chciał ruszać jej z miejsca, gdyż nie wiedział jakie ma obrażenia. Gdy w końcu do pokoju wparował Sam z niemym Co się stało? na ustach. Gdy zobaczył dziewczynę jego oczy posmutniały, a w nich pojawiła się troska.

- Co jej się stało? - zapytał brunet z tonem współczucia.

- Stary, znalazłem ją tu, i od razu napisałem do ciebie. - opowiedział - Miała związane w nienaturalny sposób nogi i ręce, ale kilka razy sprawdzałam czy żyje. - poinformował brata wskazując na zabarwione na czerwono liny leżące na ziemi. Sam skrzywił się spoglądając na obdarte, poprzecinane głęboko nadgarstki z których sączyła się powoli szkarłatna ciecz. Dean wykonał wcześniej amatorski opatrunek, aby zatamować krwotok, jednak rany zdecydowanie nadawały się do szycia.

- Daj kluczyki i zanieś ją do samochodu. - rozkazał młodszy łowca. Dean chciał protestować, ale wiedział, że sprawa jest poważna i wymaga poświęceń. Rzucił bratu kluczyki, a gdy ten sprawnie je złapał, blondyn podszedł do poszkodowanej dziewczyny i delikatnie ją podniósł.

Gdy starszy Winchester podszedł do Impali zauważył Sama siedzącego na fotelu kierowcy. Ten nakazał mu gestem ręki położyć dziewczynę na siedzeniu z tyłu na wznak. Dean rozzłoszczony i roztrzepany wsiadł na tylne siedzenie Dziecinki, położył sobie głowę kobiety na kolana i nakazał młodszemu bratu jechać. Sam nie wierzył, że pozwala komukolwiek prowadzić jego samochód. Tłumaczył sobie jednak, że sytuacja tego wymagała.