Wishing, Alois |√

38th Gloom

"Taya!"

Nagulat ako sa kalabit ng isang tao sa aking likuran, and to see whose the culprit, I know it's him all along.

"Aloysius Kristoffer!"

Di na mabasa kong mukha sa pagkairita sa kanya.  Yet he didn't care of my irritations then,  bagkus ay mas tumatawa pa papalayo.

"Come on,  Li!  Habol!  Haha. " di parin mamatay-matay sa pagtawang sigaw niya as I obliged myself then to chase him.

He's always been this naughty after our serious talks.  Minsan nga naisip ko, how can he actually divert things this fast?

It's an advantage for him that I somehow like though. So ayun nga,  habulan ng habulan lang kami dito sa playground na sa tingin ko'y naging malaking parte narin ata ng buhay namin. Been a part of our thousand sentiments.

Until natablan na nga ako ng kapaguran at patigil-tigil na ang pagtakbo. Kabaliktaran naman sa kanya na ni wala ata sa bokabularyo ang pagod ngayon.

Hangang sa hindi ko na kinaya at napahinto na.  Pero siya ay ni wala atang planong huminto at patuloy parin sa pagtakbo.  That's when I tried to run again.
"Geez!  Please stop now Alois.  Pagod na'ko.Ano ba!" di ko na mapigilang pagsinghal sa kanya.  But still, hinahabol ko parin siya.
At dahil ayaw parin niyang tumigil.
 
Nagdesisyon na nga akong huminto na at huwag na siyang habulin pa kahit di ko na ito kita sa paningin ko. Sigurado naman akong babalik rin iyon.

Pero nagtaka ako ng ilang minuto ng nakalipas ay di na ito bumalik,  and so worries encrypted me quickly.

"Alois?!" panimulang tawag ko sa kanya ng nagsimula na namang humakbang para habulin siya.

Yet hindi ko parin siya nakita at ni boses ay di ko narinig. But with the thought of him pranking me, ay sumigaw pa ako ulit na may pagbanta na.

"Hey! Come out now Alois! Your not fun anymore." wika ko pa na mas binilisan na ngayon ang pagtakbo.

Pero wala parin akong nakuhang sagot galing sa kanya, so I shout again.

"Alois!  Your pissing me right now,  alam mo ba 'yon.  So please!  Stop this prank already. " sabi ko pa.

And so I heard his words. Mga salitang halos bulong naman ng marinig ko. Ngunit nagbigay parin iyon ng pag-asa sa'king makita siya.

Sinusunod ko na lamang ang bawat tawag niya sa'king 'yun kahit pilit ko itong dinidinig dahil halos di ko talaga marinig.

But then it stop.  His voice stop again.  And so worries came up to me the second time around.

Kaya mas binilisan ko pa ang pagtakbo. Hangang sa napagtanto ko na lamang..

I was actually running nowhere.

And the next thing I know...

I was already panting for air. Halos habulin ko na ang hininga ko sa sobrang pawis. Then I realized,  nanaginip lang pala ako.  A really bad dream.

Nang nabaling naman ang paningin ko sa aking alarm clock, ay alas tres pa ng madaling araw.  And I was like. Seryoso?!

Kaya bumalik na lamang ako sa pagkahiga matapos maubos ang kalahating basong tubig na nasa bedside table ko na di natapos ng papatulog pa kanina.

So now,  I am still staring at my ceiling with nothing to think about.  Basta nakatanga lang akong tinitignan iyon. Di na makatulog.

Di na talaga ako makatulog kahit anong pilit kong pagpikit sa aking mga mata at kahit kita ko ng kalahating oras na pala akong nakatunghay. I hate it.

I just hate it, lalo ng naiisip ko ang panaginip kong 'yun. Theirs just something about it na hindi ko lubos maintindihan. I don't know why.

Sa bawat pag-iisip kong 'yun ay kasabay naman ng pagbuhos ng umaambong ulan sa labas at isang tunog ng nagsisimulang kotse.

Di ko alam kung ba't pati iyon ay narinig ko pa sa kalayuan. Siguro dahil malapit iyon sa gawing bahay nina Alois.  So out of curiousity ay sinubukan ko na itong silipin sa veranda ko.

Pero di pa nga ako lubusang nakasuwang sa labas ay nagulat na ako sa aking nakita.It was Alois.

Kakapasok niya lang sa kotse nila ng masilayan ko. I don't have any words to utter then,  na para bang kahit ito ay naubusan rin ng lakas para magsalita pa.

"N-no.. "

Pasubaling salita ko, na ni halos di marinig-rinig kahit ng sarili kong tenga, as I quickly went downstairs trying to coapt up their way.

Dali-dali kong hinabol agad ang umaandar ng kotse nila without minding my pajama suit I'm wearing, even with those tiny droplets of rain. Basta ba makaabot lamang sa kanila.

"Alois!"

Panimulang sigaw ko ng hinabol ito. Pero kahit ganun, ay di parin ito huminto dahilan para mas bilisan ko pa ang pagtakbo.

It was a dejavu the moment I realize na parehong-pareho ito sa panaginip ko. Ibang sitwasyon nga lang.

The car was tinted reason why I can't even see what's inside of it. Kung ano ba ang ginagawa niya roon o ang bawat ekspresyon na pinapakita niya. I want to see it so badly.

Kaya pinagpatuloy ko na lamang ang pagsigaw hangang sa naabutan ko ang hambang pintuan kung saan ko siya nakitang pumasok.

"Stop the car Alois!" dagdag kong banta sa kanya. But it never did stop so as I equal the phase of the car.

"Open the damn door, you psycho!" sigaw ko parin habang kinakatok na ang nakasiradong bintana nito.

Still he didn't tried to stop to open it,  bagkus ay mas pinabilis pa nito ang pagtakbo sa kotse. And so I murmured a thousand curses at pilit na pinapantay ang bilis nito.

Nakakainis lang kasi, ngayon pala ang nakatakdang alis nila, pero ni wala man lang siyang nabanggit sa'kin kahit simpleng text man lang.

"Alois! I said stop the car and open the door!  You psycho,  mag-uusap pa tayo." tuloy ko parin sa pagkumbinsi sa kanya.

I know he's hearing me all along. Ang di ko lang maintindihan ay kung bakit ayaw man lang niyang kumausap sa'kin at harapin ako.  What's wrong with him?!

Kahit anong kumbinsi na ang sinubukan ko ay walang pagbabago.  Tuloy parin sa pagpapaandar ang kotse hangang sa ako na nga ang sumuko.

Kasabay naman nun ang mas lumalakas pang buhos ng ulan. Pero ni hindi man lang 'yun uminda sa bawat nararamdaman ko.  I was like caged by my thoughts.  My one and only thought.

Huminto na nga ako at pinabayaan ng umalis ang mas bumibilis na ngayong kotse.  I can't take it anymore. Pagod narin ako.

"You bastard! You didn't even say goodbye!"

As I saw myself crying then. Di ko na talaga mapigilan. Ni wala na nga akong pakealam kung may nagising ako sa aming mga kapitbahay, basta ba makasigaw lamang ako. I don't care anymore.

I cried my heart loud until I felt it explode. Kasabay ng patuloy paring paglakas ng ulan. Na para bang kahit ito ay nakisabay na sa kalungkutan ko.

"I hate you!"

My last resort as I don't have no choice for anything but to just tripped and cried much more.