Lunacy - L.S

3 - Counting Stars

Harry;

“Ik durf niet oke?” Ik slik en haal een hand door mijn haar. “Hoezo ben ik een lafaard? Open zelf dan die kast! Ik neem het risico niet.” Ik slik. “Waarom ik bang ben? Wat denk je? Je weet het Mark. Je weet dat ik bang ben dat hij erin zit.” Ik zucht en sta op. Ik ben al iets gekalmeerd. Ik moet kleren hebben en die zitten in de kast. “Samen?” Ik slik en loop naar de kast. Ik pak het handvat en tel af in mijn hoofd. 3, 2, 1.. Ik trek de kast open. Niks. Alleen mijn kleren en verder niks. Ik slik. “Hij zit er niet Mark. Ik was bang voor niks. Weer heb ik me aangesteld.” Ik bijt boos op mijn lip en trek een broek en shirt uit mijn kast. Ik hou de kastdeur open omdat ik hem niet dicht wil doen. Dan zit ik morgen met dezelfde angst. Dat weet ik zeker.

Ik trek mijn broek aan en ook mijn shirt. Ik haal een hand door mijn haar zodat mijn krullen goed vallen. Ik sluit mijn ogen even maar open ze weer snel. Ik sta op als ik een auto hoor. Ik loop naar het raam en zie een rode auto wegrijden. Mijn moeder. Ze gaat naar haar werk en ik ben alleen. Zo is het elke woensdag, donderdag en vrijdag. Ze moet ook geld verdienen.. Maar ik haat het. Ik haat het om alleen te zijn. Niemand beschermd me of probeert me. Er zijn alleen maar gevaarlijke dingen. Het is hel.

Ik snap niet dat mijn moeder het me eigenlijk kan aandoen. Me alleen laten met hem. Ze weet hoe hij is. Hoe gevaarlijk. Hoe angstaanjagend. En ze heeft me niet eens gedag gezegd. Ik weet waarom ze dat niet doet.. Als ze dat doet klem ik me aan haar been en smeek ik haar om niet te gaan omdat hij me komt halen of misschien wel op haar werk is. Ze zegt dan dat hij er niet is en dat ik niet bang moet zijn maar hij is er wel. Ze ziet hem niet maar hij is er echt.

Ik lift mijn hoofd iets op waardoor ik nu naar de overkant van de straat kijkt. Ik zie de jongen weer. De jongen die me altijd eng aanstaart. Hij was weer uit met zijn vrienden. Zijn vrienden die net zijn vertrokken. Ik herinner er nog één. Gister keek ik uit mijn raam. Ik was zo gestrest, paniekerig. Ik schreeuwde en keek toen ineens uit mijn raam. Ik zag toen een jongen. Niet die normaal naar me staart maar dus een vriend van hem. Hij keek me boos aan. Ik schrok zo erg dat hij daar ineens stond dat ik naar hem geschreeuwd en gebaart heb. Ik had mezelf zo uitgeput dat ik uiteindelijk in slaap viel op de grond.

Ik slik en kijk hoe de jongen op bed gaat liggen. Hij gaat weer slapen denk ik. Ik draai me om en loop mijn kamer uit. Een beetje oplettend kijk ik om me heen. Mijn moeder is niet thuis en ergens is dat best relaxed. Ik kijk naar de trap. De glijdbaan. De waterval. Als een kleuter ga ik op de trap zitten en  schuif telkens onhandig een trede omlaag. Als er echt water vanaf zou stromen zou het veel beter werken. Ik sta op en loop naar de badkamer en pak een emmer. Ik vul hem met water en loop terug. Ik ga op mijn knieën bovenaan de trap zitten en kiep de emmer om zodat het water langs de treden gaat. Ik probeer het weer maar natuurlijk werkt het niet. Veel te weinig water. Boos smijt ik de emmer tegen de muur en loop ik gewoon naar beneden.

Alleen zit ik aan de tafel en speel ik met mijn vingers. Voor me staat een bord met een half opgegeten boterham met hagelslag. Ik wil niet meer. Hij komt.. Hij komt. Ik bijt op mijn lip. “Stop..” Pas op Harry. Hij is dichtbij. Erg dichtbij.. Met een ruk schuif ik mijn stoel naar achter en sta ik op. “Hou op!” Ik gooi mijn bord met de boterham tegen de muur. Ik adem snel en probeer te kalmeren. Denk aan positieve dingen. Dat zegt mama ook altijd. Ik slik en ren weg. Ik probeer niet uit te glijden over het water dat onder aan de trap ligt en haal de sleutel uit mijn zak. Ik open de deur naar de kelder en ren naar beneden.

Ik kijk rond als ik er ben. Mijn plek. Niemand komt hier. Mijn moeder weet hier niet eens van. Ik sluit mijn ogen en kijken weer rond. De muren zijn beschilderd. Alle kleuren van de regenboog. Roze, geel, oranje, rood, blauw, groen, paars.. Maar niet grijs en zwart. Dat is duister. Dat is donker.