Lunacy - L.S

10 - I Believe

- Louis' Point of View -

Hij. 

Hij is degene die Harry dit allemaal aandoet. Ik zou hem kunnen vermoorden, maar er is één klein probleempje... Ik weet bijlange niet wie hij is. Het kan iedereen zijn, en ik zou niet weten hoe ik zou moeten beginnen zoeken. Harry krijgt er ook geen woord meer uit. "D-de D..." Da's alles wat hij zegt en ik zou niet weten wat ik er van moet denken. Ik zucht diep.

Op dit moment zit ik op het korte stuk van de 'L'-vormige zetel met mijn benen gestrekt, terwijl Harry met zijn hoofd op mijn schoot slaapt. Ik streel zachtjes en kalmerend door zijn haren. Ik vond het verschrikkelijk hem zo te zien. Het was één van de meest verschrikkelijke dingen die ik ooit heb gezien. Hij leidde er echt onder. Ik bijt op mijn lip. Deze jongen is enorm bijzonder en speciaal geweest deze afgelopen weken. In het begin had ik spijt van mijn beslissing om hem koekjes te gaan verkopen, maar nu kan ik voluit zonder enige schaamte zeggen dat het één van mijn beste beslissingen ooit was. Ik kijk naar de klok. Het is avond nu, bijna zeven uur. Zijn moeder heeft een avondshift in het ziekenhuis, er lag een briefje op de tafel. 

Als ik mijn maag hoor knorren besluit ik stiekem naar de keuken te sluipen om iets klaar te maken. Ik leg een kussen onder Harry's hoofd en glimlach breed als hij zachtjes verder snurkt. In de keuken open ik de ijskast en zie allerlei verschillende ingrediënten liggen. Anne heeft vast net inkopen gedaan. Ik denk eventjes na en besluit uiteindelijk een gewone simpele spaghetti bolognese te maken, maar omdat er geen gewone slierten meer waren, gebruik ik strikjes. 

Ik ben bang om iets te doen waardoor Harry door het lint gaat zoals eerder. Het was angstaanjagend om te zien, dus ik maak het liever niet nog eens mee. 

Ik flans een simpele spaghetti in elkaar met de spullen die er zijn. Paprika's, tomaten, courgette, wortelen en champignons. Ik glimlach  tevreden als het bijna klaar is en stop mijn vinger in de saus. Ik hiss een beetje van de pijn van de kokend hete saus, maar proef toch. Ik glimlach nog breder, het is geweldig, al zeg ik het zelf. Net op het moment dat ik alles op borden schep komt er een warrig hoofd de eetkamer binnengelopen. "L-Louis?" Ik kijk hem aan en zet de borden op tafel.  "Jup, sorry dat ik je keuken inpalm, maar ik had ontzettende honger en ik bedacht me dat jij ook wel honger zou hebben." zeg ik vrolijk. Hij glimlacht zwak en komt kijken. "Dankje... I-ik hou van spaghetti." Ik grinnik en leg het bestek neer. Vork en mes. Hij gaat zitten en sluit zijn ogen als hij het mes ziet. Ik ga ook zitten en kijk hem fronsend aan. "Alles oké Harry?" 

Plots kijkt hij me een beetje bang aan. "K-kan jij miss-misschien..." Hij lijkt wel in conflict te zijn met zichzelf en bijt op zijn lip. Ik ademt diep in en uit. "M-mijn mes wegnemen en een lepel geven?" Hij lijkt wel gegeneerd. Ik glimlach zwakjes. "Tuurlijk, zo terug." Ik neem zijn mes mee, en voor de veiligheid dat van mij ook ineens. Ik kom terug met een lepel en zijn ogen zijn niet meer zo dof als ik terugkom. Zodra hij zijn lepel heeft, begint hij te eten met een smakelijke blik.

*

"L-Louis.. I-ik ben bang." zegt Harry terwijl ik hem door het bos begeleid. Het duurde een tijdje voor hij eindelijk meewou, maar ik heb hem toch kunnen overtuigen. Hij zei me heel de tijd dat hij wel eens zou kunnen opduiken, maar ik vertelde hem dat het de Noord kant van Doncaster was dus dat hij niet bang hoefde te zijn. 

Ergens in het bos staat een klein huisje dat ik heb opgeknapt een hele lange tijd geleden toen mijn ouders voor het eerst een paar maanden weg waren. Het is schattig en cozy en ik ben van plan Harry daar voor een tijdje te houden. Ik heb het aan Anne gevraagd en ze was het eens met mij dat het voor Harry goed kan zijn. Ze zei me ook nog dat Harry op zijn tijd wel verteld wat hetgene is waar hij zo bang van is. Waarom hij er zo bang van is. Ze zei me dat hij me vertrouwd. 

"Rustig Harry, we zijn er bijna, niet stiekem kijken. Ik beloof je dat het oké is." Hij knikt zachtjes en houd mijn handen goed vast. Als we vlak voor het kleine groene huisje staan haal ik zijn blindoek weg. "Tada!"

I believe if I knew where I was going I'd lose my way

I believe that the words that he told you are not your grave

I know that we are not the weight of all our memories

I believe in the things that I am afraid to say

Hold on

Hold on

I believe in the lost possibilities you can't see

And I believe that the darkness

Reminds us where light can be

I know that your heart is still beating beating darling

I believe that you fell so you would land next to me

Hold on

Hold on

'Cause I have been where you are before

And I have felt the pain of losing who you are

And I have died so many times

But I am still alive

I believe that tomorrow is stronger than yesterday

And I believe that your head is the only thing in your way

I wish that you could see your scars turn into beauty

I believe that today its okay to be not okay

Hold on

Hold on

'Cause I have been where you are before

And I have felt the pain of losing who you are

And I have died so many times

But I am still alive

This is not the end of me

This is the beginning

Hold on

I'm still alive

Harry rent het huisje binnen als een kind in Disneyland. Alle muren van het huisje zijn wit. Hij kijkt rond en bijt op zijn lip. "D-dus ik mag dit allemaal schilderen?" vraagt hij met een brede glimlach. "Jup, it's all yours." Hij grinnikt en dat is offcieel de eerste keer dat ik hem fatsoenlijk heb zien lachen, en ik moet toegeven, het is het meest prachtige dat ik ooit gezien heb. Zijn lacht doet vlinders ontstaan in mijn buik, tien keer ergens dan de vlinders die een paar weken geleden ontstonden telkens ik door mijn raam naar hem keek.

Hij kijkt in elk kamertje en komt dan op me afgerent. Ik glimlach breed als hij me een knuffel geeft en heel zachtjes 'dankjewel' zegt. Als hij terugtrekt uit zijn knuffel kijkt hij me aan. Lang aan. Recht in de iris van mijn ogen. "Je ogen zijn blauw." zegt hij en raakt de huid vlak onder mijn oog aan. Ik bloos enorm en knik zachtjes. "En die van jou zijn groen." Hij glimlacht en knikt. "Die twee kleuren vormen samen appelblauwzeegroen, da's prachtig." En met die woorden drukt hij zijn lippen plotseling op die van mij.

-

SORRY VOOR DE CLIFFHANGER EN HET KORTE HOOFDSTUK, MAAR WE ZIJN AAN HET BEGIN VAN DE EVOLUTIE BETWEEN LARRY AMEN LOVE YOU ALL <3

[Song: I Believe by Christina Perri (in externe link)]

xx Fem xx